NR 61 / 2001 – UROCZYSTOŚĆ NARODZENIA PAŃSKIEGO – Msza w nocy

WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA


TEJ NOCY BÓG ZBRATAŁ SIĘ Z CZŁOWIEKIEM

Dzień Pański
Kolejny raz przychodzimy w środku nocy do świątyni, by wzorem pasterzy stanąć przy żłóbku betlejemskim. Stajemy pełni onieśmielenia wobec tej wielkiej tajemnicy, jaka została nam dana do poznania i przeżywania. A przecież Bóg stał się Człowiekiem! Stał się jednym z nas, podobnym do nas we wszystkim, oprócz grzechu. Tej niezwykłej nocy nastąpiło zbratanie się Boga z człowiekiem. Cud ten stał się w ubogiej betlejemskiej grocie-stajni. Nie w pałacu Heroda, ale w zapomnianej krainie, w zwykłych, a nawet można powiedzieć – nędznych warunkach. Dzisiejsza noc – poprzedzona Wigilią – przypomina nam, że można Go spotkać także w drugim człowieku. W każdym człowieku jest cząstka Boga. Odkąd Syn Boży przyszedł na świat, odkąd Bóg stał się Człowiekiem, jednym z nas, cząstka dziecięctwa Bożego znajduje się w każdym z nas. Bóg, posyłając na świat swego Syna uczynił pierwszy krok, by się z nami zbratać, by pomóc każdemu z nas zbratać się ze wszystkimi ludźmi. Pokazał nam drogę prowadzącą do tego – miłość. Podejmijmy tę drogę dla naszego wspólnego dobra. Niech wszyscy obecni przy betlejemskim żłobie uczą nas otwartości serca na przychodzącego Pana.

bp Adam Szal

Zwiastuję wam radość wielką, dziś narodził się nam Zbawiciel. (por. Łk 2, 10)


LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE


PIERWSZE CZYTANIE

(Iz 9, 1-3. 5-6)
Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką; nad mieszkańcami kraju mroków zabłysło światło. Pomnożyłeś radość, zwiększyłeś wesele. Rozradowali się przed Tobą, jak się radują we żniwa, jak się weselą przy podziale łupu. Bo złamałeś jego ciężkie jarzmo i drążek na jego ramieniu, pręt jego ciemięzcy jak w dniu porażki Madianitów. Albowiem Dziecię nam się narodziło, Syn został nam dany, na Jego barkach spoczęła władza. Nazwano Go imieniem: Przedziwny Doradca, Bóg Mocny, Odwieczny Ojciec, Książę Pokoju. Wielkie będzie Jego panowanie w pokoju bez granic na tronie Dawida i nad Jego królestwem, które On utwierdzi i umocni prawem i sprawiedliwością, odtąd i na wieki. Zazdrosna miłość Pana Zastępów tego dokona. Oto słowo Boże. PSALM (Ps 96, 1-2. 3 i 10ac. 11-12. 13) Każdy dar, jaki otrzymujemy, wywołuje w nas spontaniczną radość. Jest ona wprost proporcjonalna do wartości daru. Dziecię, które zostaje nam dane, jest radością niebios i ziemi. Oby nasze serca były żywo zaangażowane w Jego przyjście. Dziś się narodził Chrystus Pan, Zbawiciel. Śpiewajcie Panu pieśń nową, * śpiewaj Panu ziemio cała. Śpiewajcie Panu, sławcie Jego imię, * każdego dnia głoście Jego zbawienie. Ref. Głoście Jego chwałę wśród wszystkich narodów, * rozgłaszajcie cuda pośród wszystkich ludów. Głoście wśród ludów, że Pan jest królem, * będzie sprawiedliwie sądził ludy. Ref. Niech się radują niebiosa i ziemia weseli, * niech szumi morze i wszystko, co je napełnia. Niech się cieszą pola i wszystko, co na nich rośnie, * niech wszystkie drzewa w lasach wykrzykują z radości. Ref. Przed obliczem Pana, który już się zbliża, * który już się zbliża, by sądzić ziemię. On będzie sądził świat sprawiedliwie, * a ludy według prawdy. Ref.

DRUGIE CZYTANIE

(Tt 2, 11-14)
Ukazała się łaska Boga, która niesie zbawienie wszystkim ludziom i poucza nas, abyśmy wyrzekłszy się bezbożności i żądz światowych rozumnie i sprawiedliwie, i pobożnie żyli na tym świecie, oczekując błogosławionej nadziei i objawienia się chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Jezusa Chrystusa, który wydał samego siebie za nas, aby odkupić nas od wszelkiej nieprawości i oczyścić sobie lud wybrany na własność, gorliwy w spełnianiu dobrych uczynków. Oto słowo Boże. (Łk 2, 1-14) Jezus rodzi się z dala od wielkiego świata – Miłość nie potrzebuje rozgłosu, uznania i reklamy. Swą prostotą i jasnością najbardziej pociąga ubogich. To oni są pierwszymi odbiorcami niezwykłej nowiny: dziś narodził się wam Zbawiciel!

Słowa Ewangelii według świętego Łukasza


W owym czasie wyszło rozporządzenie Cezara Augusta, żeby przeprowadzić spis ludności w całym państwie. Pierwszy ten spis odbył się wówczas, gdy wielkorządcą Syrii był Kwiryniusz. Wybierali się więc wszyscy, aby się dać zapisać, każdy do swego miasta. Udał się także Józef z Galilei, z miasta Nazaret, do Judei, do miasta Dawidowego, zwanego Betlejem, ponieważ pochodził z domu i rodu Dawida, żeby się dać zapisać z poślubioną sobie Maryją, która była brzemienna. Kiedy tam przebywali, nadszedł dla Maryi czas rozwiązania. Porodziła swego pierworodnego Syna, owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie. W tej samej okolicy przebywali w polu pasterze i trzymali straż nocną nad swoim stadem. Naraz stanął przy nich anioł Pański i chwała Pańska zewsząd ich oświeciła, tak że bardzo się przestraszyli. Lecz anioł rzekł do nich: Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu; dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz Pan. A to będzie znakiem dla was: Znajdziecie Niemowlę, owinięte w pieluszki i leżące w żłobie>>. I nagle przyłączyło się do anioła mnóstwo zastępów niebieskich, które wielbiły Boga słowami: Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom, w których ma upodobanie>>. Oto słowo Pańskie.


KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE


Gwiazda nad Betlejem Betlejem łączy się w historii i kulturze z narodzinami Jezusa. Pielgrzym czy turysta chce zobaczyć grotę narodzenia Zbawiciela. Maryja i Józef szukali miejsca w gospodzie, to jest w zajeździe dla karawan, ale tam już nie było miejsca, dlatego poszli do pasterskiej groty. Ubodzy ludzie chętnie zamieszkiwali w grotach, dlatego że latem dawały trochę ochłody, natomiast w okresie chłodnym i wietrznym dawały poczucie ciepła. Takie groty były zamieszkałe w Ain Karim – miejsce narodzin Jana Chrzciciela, Nazaret – grota zwiastowania. W pobliżu groty narodzenia znajdują się: grota męczenników, grota św. Hieronima i grota Mleczna, gdzie według przekazu św. Józef miał sen, aby uciekał do Egiptu. Już przy końcu I i na początku II w. miejsce narodzin Jezusa było otoczone specjalnym szacunkiem i było to miejsce kultu. Pierwsi uczniowie Jezusa, tzw. judeo-chrześcijanie szczególnie czcili trzy groty: w Betlejem – grota narodzin Jezusa, pod Kalwarią – grota Adama oraz grota znajdująca się na Górze Oliwnej – tam gdzie Jezus nauczał o rzeczach eschatologicznych. Te groty były nazywane świetlistymi. Chrystus jest Światłością świata, człowiek o własnych siłach nie może dojść do światła. Chrystus jako źródło światła, który zna ludzkie serca, dopomaga człowiekowi w dojściu do światła. W wyznaniu wiary mówimy, że Chrystus jest Światłością, który zrodził się ze Światłości. Światło, które zajaśniało nad Betlejem było symbolem przejścia z ciemności do światła. W grocie rozbłysło światło, nad miastem świeciła gwiazda. Takie były wierzenia judeo-chrześcijan. Miejsce stawało się szczególne. Skąd o tych rzeczach wiemy? Na jakiej podstawie wyciągamy takie wnioski? Ponieważ cesarz Hadrian kazał zniszczyć wszystkie miejsca kultu żydowskiego, samarytańskiego i chrześcijańskiego i na tych miejscach nakazał posadzić święte lasy – wiedział bowiem o znaczeniu tych miejsc. W Betlejem posadzono lasek ku czci Adonisa. Ten lasek przez dwa wieki dominacji rzymskiej był strażnikiem miejsca narodzin Jezusa. Dlatego architekci, którzy przybyli w IV w. z Heleną – matką Konstantyna, nie mieli wątpliwości, gdzie powinna być zbudowana Bazylika Narodzenia Jezusa. Ta Bazylika kryła w sobie najcenniejszy skarb przekazu religijnego – grotę narodzin Jezusa. Świątynia przechodziła w historii różne koleje losu: była niszczona przez Samarytan, odbudowana przez Justyniana, potem była świadkiem najazdu Persów i muzułmanów. W czasach krzyżowców była świadkiem koronacji królów łacińskich, którzy dla czci wobec Chrystusa ukoronowanego cierniem w Jerozolimie, sami przyjmowali korony w Betlejem. Zawsze jednak ta świątynia przede wszystkim, jak płaszczem, okrywała najdroższy skarb – grotę narodzin Jezusa Chrystusa. Od 1717 r. na miejscu narodzin Jezusa znajduje się srebrna gwiazda z napisem łacińskim: ‘Tu narodził się Chrystus z Maryi Dziewicy”. Natomiast obok znajduje się ‘żłóbek”, gdzie Maryja złożyła Jezusa po narodzeniu. Już Mędrcy pytali w Jerozolimie: ‘Gdzie jest nowo narodzony król żydowski? Ujrzeliśmy Jego gwiazdę na Wschodzie”. I dzisiaj gwiazda wskazuje miejsce narodzin. Pogański prorok Balaam zamiast przeklinać Izraela błogosławił go: ‘Widzę go, lecz jeszcze nie teraz, dostrzegam go, ale nie z bliska. Wschodzi Gwiazda z Jakuba (…)” (Lb 24, 17). W Apokalipsie Jezus nazywany jest ‘gwiazdą poranną” (2, 28; 22, l6). W historii zbawienia gwiazda symbolizuje Zbawiciela i wskazuje miejsce Jego narodzenia. Nad Betlejem znajduje się niezmiennie Światło, które wskazuje na Mesjasza.

bp Piotr Skucha