WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
NOWOŚĆ NAUKI JEZUSA
Zdarza się często, że z Ewangelii bierzemy tylko to, co nam odpowiada. Przyszywamy na stare ubranie obyczajów, poglądów i pragnień tę lub inną wypowiedź Jezusa. Tymczasem jesteśmy wezwani, aby żyć według Ducha Bożego, a nie, aby kierować się formalizmem i zastanawiać się, czy to, co zrobiłem, już wystarczy, aby być chrześcijaninem. Nie jest jednak łatwo odejść od przyjętych schematów. Nowa nauka Jezusa obejmuje całego człowieka i trzeba przyjąć ją w całości albo nie przyjmować wcale! Tymczasem nasze życie bywa “połatane”. Nasza wiara jest “połatana”. Przyszywamy jedynie nową łatę do tego, co stare. Nie mamy ochoty na nową szatę, którą proponuje nam Chrystus. “Połatana” jest też nasza miłość. Niekiedy zdarza się, że zdobędziemy się na miłe słowa, na wzruszające gesty. Nie jesteśmy jednak czytelnym listem Chrystusa. Czy dostrzegam w chrześcijaństwie wieczną nowość? Czy potrafię ukazać to swoim życiem? Jeżeli tego nie czynię, to powinienem postawić sobie pytanie, czy przypadkiem nie “zestarzałem się”, nie “skostniałem”. Bo i za to trzeba przeprosić Boga
ks. Michał Bednarz
“Czy goście weselni mogą pościć, dopóki pan młody jest z nimi?” (Mk 2, 19)
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Zostaliśmy zaproszeni na Ucztę eucharystyczną, która jest ucztą radości, znakiem zaślubin Boga z ludźmi, miejscem urzeczywistnienia Nowego Przymierza. Bądźmy świadomymi uczestnikami weselnej radości, bo Jezus – Bóg bliski i kochający, wychodzi nam na spotkanie i chce nas obdarzyć szczęściem.
PIERWSZE CZYTANIE
(Oz 2, 16. 17b. 21-22)
Prorok Ozeasz przywołuje obrazy, które są zapisem historii miłości Boga do Jego ludu. Pierwszy obraz to wspomnienie zaślubin na pustyni, po wyjściu z Egiptu. Drugi kieruje nasz wzrok ku przyszłości, jest zapowiedzią odnowienia oblubieńczej więzi. Bóg znów zaprasza Izraela na pustynię, gdzie będzie tylko On ze swym umiłowanym ludem, bo wszystko inne jest nieważne jałowe, jak surowość i pustka pustyni.
Czytanie z Księgi proroka Ozeasza
To mówi Pan: “Chcę przynęcić niewierną oblubienicę, na pustynię ją wyprowadzić i mówić do jej serca. I będzie mi tam uległa jak za dni swej młodości, gdy wychodziła z egipskiego kraju. I poślubię cię znowu na wieki, poślubię przez sprawiedliwość i prawo, przez miłość i miłosierdzie. Poślubię cię sobie przez wierność, a poznasz Pana”.
PSALM
(Ps 103, 1-2. 3-4. 8 i 10. 12-13)
Słowa Psalmu 103. są pełne radości. Psalmista wzywa nas do wychwalania Boga, który jest miłosierny i łaskawy. Radość płynie z pamięci serca, które doznało dobroci Bożej. Czy pamiętamy o dobroci, jakiej każdego dnia doświadczamy od Boga i ludzi? Czy nasze serce umie być wdzięczne i radosne? Refren: Pan jest łaskawy, pełen miłosierdzia. Błogosław, duszo moja, Pana, * i wszystko, co jest we mnie, święte imię Jego. Błogosław, duszo moja, Pana * i nie zapominaj o wszystkich Jego dobrodziejstwach. Refren. On odpuszcza wszystkie twoje winy * i leczy wszystkie choroby. On twoje życie ratuje od zguby, * obdarza cię łaską i zmiłowaniem. Refren. Miłosierny jest Pan i łaskawy, * nieskory do gniewu i bardzo cierpliwy. Nie postępuje z nami według naszych grzechów * ani według win naszych nam nie odpłaca. Refren. Jak odległy jest wschód od zachodu, * tak daleko odsunął od nas nasze winy. Jak ojciec lituje się nad dziećmi, * tak Pan się lituje nad tymi, którzy cześć Mu oddają. Refren.
DRUGIE CZYTANIE
(2 Kor 3, 1b-6)
Jesteśmy uczestnikami nowych zaślubin Boga z człowiekiem, które dokonały się poprzez życie, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa. Zaślubiny te są trwałe, wieczne, gdyż ich gwarantem jest Duch Święty, który wpisuje tajemnicę naszej jedności z Bogiem w nasze serca.
Czytanie z Drugiego Listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian
Bracia: Czy potrzebujemy, jak niektórzy, listów polecających do was lub od was? Wy jesteście naszym listem, pisanym w sercach naszych, listem, który znają i czytają wszyscy ludzie. Powszechnie o was wiadomo, żeście listem Chrystusowym dzięki naszemu posługiwaniu, listem napisanym nie atramentem, lecz Duchem Boga żywego; nie na kamiennych tablicach, lecz na żywych tablicach serc. A dzięki Chrystusowi taką ufność w Bogu pokładamy. Nie żebyśmy uważali, że jesteśmy w stanie pomyśleć coś sami z siebie, lecz wiemy, że ta możność nasza jest z Boga. On też sprawił, żeśmy mogli stać się sługami Nowego Przymierza, przymierza nie litery, lecz Ducha; litera bowiem zabija, Duch zaś ożywia.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
(Jk 1, 18) Alleluja, alleluja, alleluja. Z woli swej zrodził nas Ojciec przez słowo prawdy, abyśmy byli jakby pierwocinami Jego stworzeń. Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA
(Mk 2, 18-22)
Wraz z przyjściem Chrystusa rozpoczął się czas wesela i radości. Największa radość stała się faktem: oto Bóg na zawsze zaślubił ludzkość w Osobie swego Syna. Chrześcijanin, doświadczając wielu trudów i cierpień, pozostaje zawsze zanurzony w radości zaślubin – czas uczty weselnej trwa. Nie traćmy z oczu tej perspektywy.
Słowa Ewangelii według świętego Marka
Uczniowie Jana i faryzeusze mieli właśnie post. Przyszli więc do Jezusa i pytali: “Dlaczego uczniowie Jana i uczniowie faryzeuszów poszczą, a Twoi uczniowie nie poszczą?” Jezus im odpowiedział: “Czy goście weselni mogą pościć, dopóki pan młody jest z nimi? Nie mogą pościć, jak długo pana młodego mają u siebie. Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy, w ów dzień, będą pościć. Nikt nie przyszywa łaty z surowego sukna do starego ubrania. W przeciwnym razie nowa łata obrywa jeszcze część ze starego ubrania i robi się gorsze przedarcie. Nikt też młodego wina nie wlewa do starych bukłaków. W przeciwnym razie wino rozerwie bukłaki; i wino przepadnie, i bukłaki. Lecz młode wino należy lać do nowych bukłaków”.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Ocalić kulturę chrześcijańską
Święty Tomasz z Akwinu napisał, że człowiek żyje dzięki sztuce, kulturze i rozumowi. Dzięki kulturze człowiek staje się coraz bardziej sobą, jednoczy się w naród. Nawet jeśli zabraknie struktur państwa, naród i rodzina mogą przetrwać dzięki kulturze. Jan Paweł II rozwijając myśl św. Tomasza podkreśla, że kultura jest najbardziej właściwym kształtem życia człowieka. Kultura zależy przede wszystkim od tego, kim człowiek “jest”, natomiast związek z tym, ile człowiek “ma”, jest o tyle ważny, o ile posiadanie pomaga mu pełniej “być”. Tak rozumiana kultura jest darem i zadaniem, jest łaską, a zarazem charyzmatem i misją. W papieskiej katechezie widać to wyraźnie. W każdym miejscu i czasie, wobec najróżniejszych gremiów Jan Paweł II mówi o własnym doświadczeniu Ewangelii, używa nieraz języka filozofii, aby przekazać mądrość najprostszą, że najważniejszy jest zawsze człowiek. Jak bowiem podkreśla Ojciec Święty, sprawdzianem prawdziwej kultury jest jej humanistyczny wymiar. Chodzi tu o pełny rozwój człowieka, dokonujący się we wszystkich sferach rzeczywistości: duchowej, cielesnej, społeczności ludzkiej i Boskiej. Żadna z tych sfer nie może przeważać. “Autentyczna kultura ducha jest kulturą wolności, rodzącej się w głębi ducha, z jasnej myśli i z ofiarnej bezinteresownej miłości. Bez wolności nie ma kultury. Prawdziwa kultura narodu nie może się rozwijać, jego pełna humanizacja nie może się realizować w systemie przymusu” (Rio de Janeiro, 1 lipca 1980 r.). Taka jest wizja człowieka i kultury, jaką proponuje Papież, wizja zyskująca coraz większą aprobatę na świecie. To z Bożego powołania człowiek jest twórcą. Wolność sztuki nie jest nieograniczona. Sztuka albo zbliża do Boga, albo od Niego oddala. Nie znaczy to jednak, że artysta nie może ukazywać zła. Papież poucza, że “nawet wówczas, gdy artysta zanurza się w najmroczniejszych otchłaniach duszy lub opisuje najbardziej wstrząsające przejawy zła, staje się w pewien sposób wyrazicielem powszechnego oczekiwania na odkupienie”. Chodzi jednak zawsze o człowieka, o obraz człowieka, o prawdę o człowieku. Jan Paweł II beatyfikując Fra Angelico (1984 r.), największego malarza średniowiecza, pokazał światu, że sztuka jest swoistym pomostem prowadzącym do doświadczenia religijnego. W czasie odsłonięcia po konserwacji fresków Michała Anioła w Kaplicy Sykstyńskiej, 8 kwietnia 1998 r., Jan Paweł II przypomniał, że istnieje jak gdyby niepisane przymierze między Ewangelią a sztuką. Inaczej mówiąc, sztuka staje się wezwaniem do wniknięcia w tajemnicę Boga Wcielonego i w tajemnicę człowieka. Odnosząc się do bluźnierczych ekscesów sztuki, musimy zapytać o naszą odpowiedzialność za współczesną kulturę. Należy postawić pytanie: Jaka cywilizacja zawładnie przyszłością, skoro zniszczymy najświętsze symbole i wartości? Od nas zależy, czy będzie to cywilizacja miłości, czy cywilizacja skrajnego indywidualizmu, pseudowolności, sprzecznych interesów, egoizmu.
Czesław Ryszka
Ofiarowanie Mszy świętej
Trójco Przenajświętsza, przyjmij tę Ofiarę dokonaną raz jeden przez Słowo Wcielone, a która ponawia się na tym ołtarzu przez ręce kapłana. Łączę się z intencjami Jezusa Chrystusa, Kapłana i Żertwy, w celu wyniszczenia się dla Twojej chwały i zbawienia wszystkich ludzi. Przez Jezusa Chrystusa, z Jezusem Chrystusem i w Jezusie Chrystusie chcę uwielbiać Twój wiekuisty Majestat, dziękować za Twą niezmierną dobroć, wynagradzać za znieważoną sprawiedliwość i błagać o twoje miłosierdzie dla Kościoła, dla moich drogich i dla mnie samego. Amen.
ks. Jakub Alberione
