WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
…BO UDZIELIŁ NAM ZE SWEGO DUCHA
Siódma Niedziela Wielkanocna przypada w okresie nowenny przed uroczystością Zesłania Ducha Świętego. Dzisiejsza liturgia słowa zawiera szereg motywów związanych z rolą, jaką Duch Boży odgrywa w dziejach zbawienia. Tragiczna historia Judasza już w Starym Testamencie była zapowiedziana przez Ducha Świętego. Duch Boży wskazał Apostołom jego następcę w gronie Dwunastu. Duch nie tylko kieruje wydarzeniami w historii, ale także dokonuje wewnętrznej przemiany w tych, którzy uwierzyli. Poznajemy, że trwamy w Bogu, a On w nas, bo udzielił nam ze swego Ducha. Duch kieruje nasze kroki na Boże drogi i udziela nam darów, które pomagają lepiej służyć we wspólnocie Kościoła. Nasza miłość może być doskonała tylko wtedy, kiedy rozlana jest w naszych sercach przez Ducha. Jezus przed swoim odejściem do Ojca obiecuje zesłać Ducha Prawdy. Dzięki Niemu nie jesteśmy już ze świata, lecz z Boga. On przenika Kościół Chrystusowy swym światłem i mocą. On także uobecnia na ołtarzu jedyną i niepowtarzalną ofiarę Ciała i Krwi Chrystusa, która daje zbawienie całemu światu. Czyni ją doskonałą i skuteczną, zdolną przemienić nasze codzienne życie w pieśń uwielbienia dla naszego Boga.
o. Piotr Gryziec – franciszkanin
“Ojcze, idę do Ciebie. Uświęć ich w prawdzie” (por. J 17, 11. 17)
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
W niedzielę po uroczystości Wniebowstąpienia Pańskiego, Kościół kieruje naszą uwagę na działanie Ducha Świętego, który – wedle słów Jezusa – ma prowadzić zbawcze dzieło ku pełni prawdy. Starajmy się, by dzisiejsza liturgia i nasze modlitwy w nadchodzącym tygodniu były błaganiem o otwarcie się całego Kościoła na uświęcające działanie Ducha Prawdy.
PIERWSZE CZYTANIE
(Dz 1, 15-17. 20a. 20c-26)
Tak jak w początkach dziejów Kościoła, tak i dzisiaj Duch Święty nieustannie dopełnia dzieło zbawcze Jezusa Chrystusa. On nieustannie czuwa nad Kościołem i nim kieruje. Dokonując ważnych wyborów w naszym życiu, zawsze zwracajmy się o pomoc do Ducha Świętego, abyśmy – tak jak Apostołowie, którzy wybrali na miejsce Judasza Macieja – poszukiwali woli Bożej, prosząc o światło Ducha Świętego.
Czytanie z Dziejów Apostolskich
W owym czasie, Piotr powstawszy w obecności braci, a zebrało się razem około stu dwudziestu osób, tak przemówił: “Bracia, musiało się wypełnić Pismo, w którym Duch Święty zapowiedział przez usta Dawida o Judaszu. On to wskazał drogę tym, którzy pojmali Jezusa, bo on zaliczał się do nas i miał udział w naszym posługiwaniu. Napisano bowiem w Księdze Psalmów: ‘Urząd jego niech inny obejmie’. Trzeba więc, aby jeden z tych, którzy towarzyszyli nam przez cały czas, kiedy Pan Jezus przebywał z nami, począwszy od chrztu Janowego aż do dnia, w którym został wzięty do nieba, został razem z nami świadkiem Jego zmartwychwstania”. Postawiono dwóch: Józefa, zwanego Barsabą z przydomkiem Justus, i Macieja. I tak się pomodlili: “Ty, Panie, znasz serca wszystkich, wskaż z tych dwóch jednego, którego wybrałeś, by zajął miejsce w tym posługiwaniu i w apostolstwie, któremu sprzeniewierzył się Judasz, aby pójść swoją drogą”. I dali im losy, a los padł na Macieja. I został dołączony do jedenastu apostołów.
PSALM
(Ps 103, 1-2. 11-12. 19-20ab)
Bóg, przez działanie zbawcze Ducha Pocieszyciela, opiekuje się nie tylko swoim Kościołem, lecz czuwa nad całym stworzeniem, gdyż Jego panowanie obejmuje wszechświat. Czuwa również nad każdym z nas. Czy o tym pamiętamy, szczególnie w chwilach cierpienia? Refren: Pan Bóg utwierdził swój tron na niebiosach. Błogosław, duszo moja, Pana * i wszystko, co jest we mnie, święte imię Jego. Błogosław, duszo moja, Pana * i nie zapominaj o wszystkich Jego dobrodziejstwach. Refren. Bo jak wysoko niebo wznosi się nad ziemią, * tak wielka jest łaska Pana dla Jego czcicieli. Jak odległy jest wschód od zachodu, * tak daleko odsunął od nas nasze winy. Refren. Pan utwierdził swój tron na niebiosach, * a Jego panowanie obejmuje wszechświat. Błogosławcie Pana, wszyscy Jego aniołowie, * potężni mocarze pełniący Jego rozkazy. Refren.
DRUGIE CZYTANIE
(1 J 4, 11-16)
Duch Święty jednoczy nas z Bogiem, jest więc Mocą tworzącą wspólnotę Boga ze swoim ludem i Mocą ożywiającą ją przez miłość. Jeżeli miłujemy się wzajemnie, Bóg trwa w nas i miłość ku Niemu jest w nas doskonała. Poznajemy [wtedy], że my trwamy w Bogu, a On w nas, bo udzielił nam ze swego Ducha.
Czytanie z Pierwszego Listu świętego Jana Apostoła
Umiłowani, jeśli Bóg tak nas umiłował, to i my powinniśmy miłować się wzajemnie. Nikt dotąd Boga nie oglądał. Jeżeli miłujemy się wzajemnie, Bóg trwa w nas i miłość ku Niemu jest w nas doskonała. Poznajemy, że my trwamy w Nim, a On w nas, bo udzielił nam ze swego Ducha. My także widzieliśmy i świadczymy, że Ojciec zesłał Syna jako Zbawiciela świata. Jeśli kto wyznaje, że Jezus jest Synem Bożym, to Bóg trwa w nim, a on w Bogu. Myśmy poznali i uwierzyli miłości, jaką Bóg ma ku nam. Bóg jest miłością: kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg trwa w nim.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
(por. J 14, 18) Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja. Nie zostawię was sierotami, powrócę do was i rozraduje się serce wasze. Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA
(J 17, 11b-19)
Jezus w czasie Ostatniej Wieczerzy, modląc się za swój Kościół, prosi dla niego o dar jedności oraz o świętość jego członków. Dary te są owocem działania Ducha Świętego, którego Jezus udziela swojemu Kościołowi. Otwórzmy się i my na działanie Ducha, abyśmy zostali uświęceni w prawdzie.
Słowa Ewangelii według świętego Jana
W czasie ostatniej wieczerzy Jezus podniósłszy oczy ku niebu, modlił się tymi słowami: “Ojcze Święty, zachowaj ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, aby tak jak My stanowili jedno. Dopóki z nimi byłem, zachowywałem ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, i ustrzegłem ich, a nikt z nich nie zginął z wyjątkiem syna zatracenia, aby się spełniło Pismo. Ale teraz idę do Ciebie i tak mówię, będąc jeszcze na świecie, aby moją radość mieli w sobie w całej pełni. Ja im przekazałem Twoje słowo, a świat ich znienawidził za to, że nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. Nie proszę, abyś ich zabrał ze świata, ale byś ich ustrzegł od złego. Oni nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. Uświęć ich w prawdzie. Słowo Twoje jest prawdą. Jak Ty Mnie posłałeś na świat, tak i Ja ich na świat posłałem. A za nich Ja poświęcam w ofierze samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie”.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
SERCE JEZUSA DOBROCI I MIŁOŚCI PEŁNE [1]
LITANIA DO NAJŚWIĘTSZEGO SERCA PANA JEZUSA
Litania do Najświętszego Serca Pana Jezusa jest jedną z wielu praktyk pobożnych na cześć Serca Bożego. Dzięki niej można kontemplować miłość Jezusowego Serca. Składa się ona z 33 wezwań na cześć 33 lat ziemskiego życia Chrystusa. Układ wezwań jest logicznie zestawiony. Można w niej wyróżnić 3 grupy wezwań: – Pierwsza grupa dotyczy stosunku Jezusa do Ojca i Ducha Świętego. Ukazane jest Serce Jezusa w relacji do całej Trójcy Świętej (1-7). – Druga grupa dotyczy przymiotów Serca Jezusowego (8-16). – Trzecia grupa kładzie akcent na stosunek Bożego Serca do ludzi (17-33). Wezwania litanii mają głębokie odniesienie do Pisma Świętego. Większość z nich jest prawie dosłownym cytowaniem Biblii, a inne biorą z niej natchnienie. Każde wezwanie jest poprzedzone zwrotem: “Serce Jezusa”. Wypowiadając te dwa słowa mamy na myśli samego Chrystusa, który kocha nas swoim Sercem. Jan Paweł II w swoim pierwszym przemówieniu poświęconym Sercu Jezusa (1979) ukazał nam głębię znaczenia tego określenia. Powiedział: “Serce nie jest jedynie organem warunkującym życie człowieka. Serce stanowi symbol. Mówi ono o całym wewnętrznym życiu osoby”. W wielu następnych wystąpieniach powracał do tej myśli: “Serce jako centralny organ ludzkiego organizmu Chrystusa jest równocześnie prawdziwym symbolem Jego wewnętrznego życia: Jego myśli, Jego uczuć” (1982). “Kiedy mówimy: Serce Jezusa Chrystusa – zwracamy się przez wiarę do całej chrystologicznej tajemnicy: tajemnicy Boga-Człowieka. Serce Jezusa Chrystusa stanowi wielkie i nieustanne wołanie, jakie Bóg kieruje do ludzkości, do każdego ludzkiego serca” (1984). Czciciele Serca Jezusowego, odmawiając litanię mają zawsze przed oczami głęboką treść teologiczną, którą ona zawiera. Do każdego wezwania dodajemy błagalne: “zmiłuj się nad nami”, będące wołaniem o miłosierdzie i potrzebne łaski, tak dla poszczególnych osób, jak i całego Kościoła. Modlitwa końcowa po litanii swoją treścią odpowiada okolicznościom historycznym, w jakich została pierwszy raz publicznie odmówiona. Mieszkańcy Marsylii, dotknięci zarazą błagają, by Bóg dał się przebłagać przez hołdy i zadośćuczynienia składane w imię Serca Jezusowego. Kościół, rozciągając tę modlitwę na cały świat i na wszystkie czasy przypomina, że grzechy ludzi są przyczyną klęsk duchowych, które niekiedy są gorsze od chorób ciała. Dlatego ciągle potrzebne jest wołanie o miłosierdzie dla całego świata. Zachętą do pobożnego odmawiania litanii niech będą słowa Jana Pawła II: “Jest to wspaniała modlitwa w całości skupiona na tajemnicy wewnętrznej Chrystusa: Boga-Człowieka. Litania do Najświętszego Serca Pana Jezusa czerpie obficie ze źródeł biblijnych, a mianowicie odzwierciedla najgłębsze doświadczenia ludzkich serc. Jest to modlitwa uwielbienia i autentycznego dialogu. Modlitwa ta – odmawiana i rozważana – staje się prawdziwą szkołą człowieka wewnętrznego: szkołą chrześcijanina. Równocześnie stajemy się wrażliwi na potrzebę zadośćuczynienia. Chrystus otwiera ku nam swe Serce, abyśmy w Jego zadośćuczynieniu zjednoczyli się z Nim dla zbawienia świata”.
Józef Gaweł SCJ, “Serce Jezusa, dobroci i miłości pełne”.
Panie, pociągnij mnie do Twojego Serca Panie, ukryj mnie w głębinach Twojego Serca. A gdy już tam się znajdę, oczyść mnie, rozpal mnie, uszlachetnij mnie, aż do całkowitego upodobnienia się do Ciebie, aż do zupełnego unicestwienia mnie samego. Pociągnij mnie aż do najbardziej utajonych zakątków Twojego Serca. Amen.
