WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
NAJŚWIĘTSZY Z CUDÓW…
Eucharystia jest największym z cudów dokonanych przez Chrystusa. Aby umocnić nas w trudach ziemskiego pielgrzymowania, pozostawił nam znak swojej obecności w misterium swojego Ciała i swojej Krwi – byśmy mogli Go lepiej zrozumieć i pokochać. W Eucharystii obecny jest Bóg, który pierwszy ukochał, Bóg cichy i pokorny. Bóg, który chce, abyśmy pamiętali, że wielkość chrześcijaństwa to miłość i służba braciom. Jeśli w najbiedniejszym nie potrafisz rozpoznać Chrystusa, to nie potrafisz Go dostrzec w Eucharystii, ponieważ jedna i ta sama wiara rozświetla te same misteria (Matka Teresa z Kalkuty). Kościół jest wspólnotą pielgrzymującą, wspólnotą ludzi zmierzających do pełnego zjednoczenia z Chrystusem. Jest wspólnotą, do której Bóg przemawiał na wiele sposobów (por. Hbr 1, 1) i teraz przemawia przez swego Syna, który jest obecny wśród nas pod postacią chleba i wina. Oczekujemy jak pielgrzymi na spotkanie z Bogiem, a Eucharystia jest naszym pożywieniem, jest chlebem wędrowców, którzy po trudach będą uczestniczyć w uczcie niebieskiej. Eucharystia jest zadatkiem naszego życia wiecznego: Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki (J 6, 51).
o. Stefan Tuszyński – franciszkanin
Witaj Jezu, Synu Maryi, Tyś jest Bóg prawdziwy w świętej Hostii!
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Uroczystość Bożego Ciała prowadzi nas do Wieczernika, gdzie Zbawiciel ustanowił Najświętszą Ofiarę i polecił sprawować ją na swoją pamiątkę. Dziś, uczestnicząc w procesji, pragniemy publicznie wyznać naszą wiarę w Jezusa obecnego w Eucharystii i podziękować za wielki dar Jego miłości.
PIERWSZE CZYTANIE
(Wj 24, 3-8)
Eucharystia to Ofiara Nowego Przymierza, zawartego nie we krwi zwierząt ofiarnych, lecz we Krwi Odkupiciela, dzięki której dostępujemy zbawienia. To Przymierze zobowiązuje nas do życia zgodnego z Ewangelią, na chwałę Boga i w duchu wzajemnej miłości.
Czytanie z Księgi Wyjścia
Mojżesz wrócił z góry i obwieścił ludowi wszystkie słowa Pana i wszystkie Jego zlecenia. Wtedy cały lud odpowiedział jednogłośnie: “Wszystkie słowa, jakie powiedział Pan, wypełnimy”. Spisał więc Mojżesz wszystkie słowa Pana. Nazajutrz wcześnie rano zbudował ołtarz u stóp góry i postawił dwanaście stel, stosownie do liczby dwunastu pokoleń Izraela. Potem polecił młodzieńcom synów Izraela złożyć ofiarę całopalną i ofiarę biesiadną z cielców. Mojżesz zaś wziął połowę krwi i wylał ją do czar, a drugą połową krwi skropił ołtarz. Wtedy wziął Księgę Przymierza i czytał ją głośno ludowi. I oświadczyli: “Wszystko, co powiedział Pan, uczynimy i będziemy posłuszni”. Mojżesz wziął krew i pokropił nią lud, mówiąc: “Oto krew przymierza, które Pan zawarł z wami na podstawie wszystkich tych słów”.
PSALM
(Ps 116B, 12-13. 15 i 16bc. 17-18)
Czym się Panu odpłacę za wszystko, co mi wyświadczył? – pyta psalmista. Świadomi otrzymanych łask, winniśmy dziękować Bogu całym naszym życiem, zachowując wierność danym obietnicom, zwłaszcza przyrzeczeniom chrztu świętego. Refren: Kielich zbawienia wzniosę w imię Pana. lub: Alleluja. Czym się Panu odpłacę * za wszystko, co mi wyświadczył? Podniosę kielich zbawienia * i wezwę imienia Pana. Refren. Cenna jest w oczach Pana * śmierć Jego świętych. Jam sługa Twój, syn Twej służebnicy. * Ty rozerwałeś moje kajdany. Refren. Tobie złożę ofiarę pochwalną * i wezwę imienia Pana. Wypełnię me śluby dla Pana * przed całym Jego ludem. Refren.
DRUGIE CZYTANIE
(Hbr 9, 11-15)
Krew Chrystusa, przelewana w sposób sakramentalny w każdej Mszy św., oczyszcza nas z grzechu i uświęca, abyśmy mogli służyć Bogu żywemu. Uczyńmy wszystko, aby Ofiara Chrystusa, która dokonuje się w tej Mszy św., wydała w naszym życiu owoce.
Czytanie z Listu do Hebrajczyków
Bracia: Chrystus, zjawiwszy się jako arcykapłan dóbr przyszłych, przez wyższy i doskonalszy, i nie ręką, to jest nie na tym świecie uczyniony przybytek, ani nie przez krew kozłów i cielców, lecz przez własną Krew wszedł raz na zawsze do Miejsca Świętego zdobywszy wieczne odkupienie. Jeśli bowiem krew kozłów i cielców oraz popiół z krowy, którymi skrapia się zanieczyszczonych, sprawiają oczyszczenie ciała, to o ile bardziej Krew Chrystusa, który przez Ducha wiecznego złożył Bogu samego siebie jako nieskalaną ofiarę, oczyści wasze sumienia z martwych uczynków, abyście służyć mogli Bogu żywemu. I dlatego jest Pośrednikiem Nowego Przymierza, ażeby przez śmierć, poniesioną dla odkupienia przestępstw, popełnionych za pierwszego przymierza, ci, którzy są wezwani do wiecznego dziedzictwa, dostąpili spełnienia obietnicy.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
(J 6, 51) Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja. Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA
(Mk 14, 12-16. 22-26)
To co Jezus uczynił w Wieczerniku dwa tysiące lat temu, Kościół czyni poprzez wieki – sprawując Eucharystię. To dzięki Mszy św., która uobecnia Ofiarę Chrystusa na krzyżu, tu i teraz wchodzimy w najgłębsze relacje z Bogiem; tu i teraz dokonuje się nasze zbawienie.
Słowa Ewangelii według świętego Marka
W pierwszy dzień Przaśników, kiedy ofiarowano Paschę, zapytali Jezusa Jego uczniowie: “Gdzie chcesz, abyśmy poszli poczynić przygotowania, żebyś mógł spożyć Paschę?” I posłał dwóch spośród swoich uczniów z tym poleceniem: “Idźcie do miasta, a spotka się z wami człowiek, niosący dzban wody. Idźcie za nim i tam, gdzie wejdzie, powiedzcie gospodarzowi: ‘Nauczyciel pyta: Gdzie jest dla Mnie izba, w której mógłbym spożyć Paschę z moimi uczniami?’ On wskaże wam na górze salę dużą, usłaną i gotową. Tam przygotujecie dla nas”. Uczniowie wybrali się i przyszli do miasta, gdzie znaleźli, tak jak im powiedział, i przygotowali Paschę. A gdy jedli, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał go i dał im mówiąc: “Bierzcie, to jest Ciało moje”. Potem wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie dał im, i pili z niego wszyscy. I rzekł do nich: “To jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana. Zaprawdę powiadam wam: Odtąd nie będę już pił z owocu winnego krzewu aż do owego dnia, kiedy pić go będę nowy w królestwie Bożym”. Po odśpiewaniu hymnu wyszli w stronę Góry Oliwnej.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
SERCE JEZUSA, DOBROCI I MIŁOŚCI PEŁNE [4]
ADORACJA
Czciciele Serca Bożego powinni być ludźmi adoracji Najświętszego Sakramentu. Adorację łączą z uczestnictwem we Mszy św. W czasie tych chwil starają się pogłębić zjednoczenie z ofiarą Chrystusa. Enrico Medi następującymi słowami zachęcał do adoracji: “Kościoły wypełniają się tylko podczas Mszy św. Pan Jezus znajduje się w nich przez 24 godziny każdej doby i wzywa wszystkich, zwłaszcza kapłanów: ‘Bądź ze Mną jakiś czas, powiedz do Mnie choć jedno słowo. Daj Mi choć jeden twój uśmiech, przypomnij sobie, że cię kocham'”. W kulcie Serca Pana Jezusa adoracja zajmuje bardzo ważne miejsce. To sam Pan Jezus żądał jej od św. Małgorzaty Marii Alacoque. Od czasu objawień w Paray-le-Monial Kościół nadał jej szczególne znaczenie. W jaki sposób mają przeżywać adorację czciciele Serca Pana Jezusa? Św. bp Sebastian Pelczar uczy, że w czasie adoracji powinno się stanąć przed Sercem Jezusowym jak przed największym królem – w postawie pokory i uniżenia i należy powtarzać za św. Tomaszem: “Pan mój i Bóg mój”. Zachęca on do wzbudzania w swoim sercu aktów wiary, nadziei i miłości, dziękczynienia i uwielbienia Serca Jezusowego za nieskończoną miłość. Pomocą będzie rozważanie cierpienia Chrystusa na krzyżu i zniewag, jakich doznawało Jego Serce. Najpiękniejszą jednak modlitwą jest trwanie w ciszy i wsłuchiwanie się w Jego słowa. Pragniemy w ten sposób wyrazić szczególną miłość Chrystusowi i być podobni do Jego umiłowanego ucznia – św. Jana Apostoła, który w czasie Ostatniej Wieczerzy spoczywał na Jego Sercu. Staramy się przeżywać adorację jako przyjaciele Serca Jezusowego i być podobni do Jego przyjaciół z Betanii, przez których był bardzo kochany. W czasie modlitwy adoracyjnej pragniemy okazać Chrystusowi naszą szczególną miłość. Adoracja jest nie tylko okazją do wyrażenia miłości Jezusowi, ale i dziękczynienia. Adoracje nasze mają być odpowiedzią na słowa liturgii mszalnej: “Dzięki składajmy Panu, Bogu naszemu, bo godne to i sprawiedliwe”. W trakcie adoracji wyrażamy Chrystusowi nie tylko naszą miłość i wdzięczność. Pragniemy także być podobni do Maryi i razem z Nią rozważać wielkie dzieła Boże i śpiewać swoje Magnificat, bo “uczynił mi wielkie rzeczy”. To rozważanie dzieł Bożych i pamięć otrzymanych łask w życiu osobistym czy społecznym prowadzi do poczucia wdzięczności i dziękczynienia za Boże miłosierdzie. Razem z psalmistą człowiek pragnie wielbić Boga za to i powtarzać: “Bo na wieki Jego miłosierdzie”. Adoracja, która jest przedłużeniem Mszy św., ma być również rozważaniem wielkiej tajemnicy wiary. Potrzebna jest cicha modlitwa adoracyjna, by tę tajemnicę lepiej zrozumieć i przeżyć. Adoracja jest także skutecznym środkiem własnego uświęcenia. Można by podać wiele przykładów z życia świątobliwych ludzi, którzy z niej właśnie czerpali siłę do pracy nad sobą. Przez tę modlitwę wypraszali również łaski potrzebne do zbawienia świata. Czciciele Serca Pana Jezusa przeżywają adorację w duchu wynagrodzenia. Pragną Chrystusa pocieszać za wszystkie niewdzięczności, bluźnierstwa, nienawiść, świętokradztwa i oziębłość tylu chrześcijan. “Oto Serce, które tak bardzo ludzi ukochało, a które otrzymuje od wielu, nawet od tych szczególnie umiłowanych, tylko oziębłość, obojętność i niewdzięczność” – te słowa są wyzwaniem także i dzisiaj dla ludzi oddanych Sercu Bożemu, aby miłością za miłość odpłacać. Tę miłość w sposób szczególny możemy okazać w czasie adoracji.
Józef Gaweł SCJ, Serce Jezusa, dobroci i miłości pełne.
Modlitwa św. Faustyny
Uwielbiam Cię, Stwórco i Panie utajony w Najświętszym Sakramencie. Uwielbiam Cię za wszystkie dzieła rąk Twoich, w których mi się ukazuje tyle mądrości, dobroci i miłosierdzia; o Panie, rozsiałeś tyle piękna po ziemi, a ono mi mówi o piękności Twojej, choć jest tylko słabym odbiciem Ciebie, niepojęta Piękności. A chociaż ukryłeś się i zataił, i zataiłeś piękność swą, oko moje oświecone wiarą dosięga Ciebie i dusza moja poznaje Stwórcę swego, najwyższe swe dobro, i serce moje całe tonie w modlitwie uwielbienia.
Dzienniczek, 1692
