NR 47 / 2003 – XXVI NIEDZIELA ZWYKŁA

WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA


Dzień Pański

HOJNI JAK BÓG

Bóg zaskakuje nas swoją hojnością. Raz po raz stajemy zadziwieni Jego bezinteresowną miłością, obsypani darami, na które nie jesteśmy w stanie zasłużyć. Być może myślimy wtedy: “Gdyby to ode mnie zależało, nigdy bym sobie tej łaski nie przyznał”. Tymczasem łaska nie byłaby łaską, gdyby Bóg nas kochał za nasze czyny (por. Rz 11, 6). On kocha nas, bo jesteśmy! Zdarza się nam czasem zadziwić, a może i zdziwić… z powodu obdarowania innych przez Boga. Niejednokrotnie z różnych powodów także im odmówilibyśmy łaski, bo na nią nie zasługują, bo są przecież gorsi od nas, bo nie są jednymi z nas – zaangażowanych itd. Hojność Boga, którą rozpoznajemy w stosunku do siebie, jest wezwaniem do hojności względem innych. Zazdrość, skąpstwo czy egoistyczne przyznanie tylko sobie prawa do łaski, zaciemniają w nas podobieństwo do Ojca, zacieśniają serce, w którym z czasem… może braknąć miejsca także dla szczodrego Boga. Natomiast radość z tego, że nasi bracia i siostry dostępują Bożego miłosierdzia, że są kochani przez Niego, jak my, rozszerza nasze serce. Więcej w nim miejsca dla Dawcy darów, dla nieba. Więcej także chwały Boga, która rodzi się we wdzięcznym sercu.

ks. Bogusław Zeman – paulista

“Kto by się stał powodem grzechu dla jednego z tych małych, którzy wierzą…” (Mk 9, 42)


LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE



Każda niedziela jest dla nas nową szansą. Zbyt często w ciągu tygodnia zapominamy o chrześcijańskim obowiązku pracy nad własnym uświęceniem. Zapominamy o naszym powołaniu do wieczności. Wiele razy skupiamy się na tym, co nie jest istotne, zapominając o tym, co dla nas najważniejsze. Chrystus zaprasza nas dziś na Ucztę, abyśmy mogli się przemienić i na nowo ofiarować Mu swoje życie. Zaufajmy Jego miłości!

PIERWSZE CZYTANIE

(Lb 11, 25-29)
Serca niektórych Izraelitów, wędrujących przez pustynię do Ziemi Obiecanej, wypełniała zazdrość. Nie umieli się cieszyć, że Pan Bóg zechciał przyjść i prorokować przez usta Eldada i Medada. Jakże często ulegamy podobnej pokusie, odrzucając Boże wołanie, które przychodzi niezauważone albo w mało efektownej formie. Nie chcemy słuchać Boga, bo mamy własne wyobrażenie, jak On powinien do nas przemawiać. Drogi Pana nie są naszymi drogami. Bóg przychodzi do nas, tak jak sam chce.

Czytanie z Księgi Liczb


Pan zstąpił w obłoku i mówił z Mojżeszem. Wziął z ducha, który był w nim, i przekazał go owym siedemdziesięciu starszym. A gdy spoczął na nich duch, wpadli w uniesienie prorockie. Nie powtórzyło się to jednak. Dwóch mężów pozostało w obozie. Jeden nazywał się Eldad, a drugi Medad. Na nich też zstąpił duch, bo należeli do wezwanych, tylko nie przyszli do namiotu. Wpadli więc w obozie w uniesienie prorockie. Przybiegł młodzieniec i doniósł Mojżeszowi: “Eldad i Medad wpadli w obozie w uniesienie prorockie”. Jozue, syn Nuna, który od młodości swojej był w służbie Mojżesza, zabrał głos i rzekł: “Mojżeszu, panie mój, zabroń im”. Ale Mojżesz odparł: “Czyż zazdrosny jesteś o mnie? Oby tak cały lud Pana prorokował, oby mu dał Pan swego ducha”.

PSALM

(Ps 19, 8 i 10. 12-13. 14)
Dzisiejszy psalm akcentuje dwie sprawy: po pierwsze, wychwala Boga za doskonałość Jego Prawa, a po drugie – jest prośbą psalmisty o wybaczenie nieświadomych grzechów względem Bożych postanowień. Uczyńmy ten psalm naszą modlitwą. Refren: Nakazy Pana są radością serca. Prawo Pańskie jest doskonałe i pokrzepia duszę, * świadectwo Pana niezawodne, uczy prostaczka mądrości. Bojaźń Pańska jest szczera i trwa na wieki, * sądy Pana prawdziwe, a wszystkie razem słuszne. Refren. Zważa na nie Twój sługa * i nagrodę otrzyma za ich przestrzeganie. Kto jednak widzi swoje błędy? * Oczyść mnie z błędów, które są dla mnie skryte. Refren. Także od pychy broń swojego sługę, * by nie panowała nade mną. Wtedy będę bez skazy * i wolny od wielkiego występku. Refren.

DRUGIE CZYTANIE

(Jk 5, 1-6)
Wielu z nas ulega przeświadczeniu, że jesteśmy na świecie po to, aby jak najwięcej zgromadzić. Jeśli naszym celem życiowym jest “pieniądz”, to zaślepia nasze serce i prowadzi do wielu niesprawiedliwości i nadużyć. Przy śmierci doświadczymy, że to, co zgromadziliśmy w ciągu życia, nie ma żadnego znaczenia dla naszej ostatecznej przyszłości. Zarabiając pieniądze, pamiętajmy o tym, że one nie rozwiążą wszystkich naszych problemów. On są tylko środkiem, a nie celem. Naszym celem jest Bóg.

Czytanie z Listu świętego Jakuba Apostoła


Teraz wy, bogacze, zapłaczcie wśród narzekań na utrapienia, jakie was czekają. Bogactwo wasze zbutwiało, szaty wasze stały się żerem dla moli, złoto wasze i srebro zardzewiało, a rdza ich będzie świadectwem przeciw wam i toczyć będzie ciała wasze niby ogień. Zebraliście w dniach ostatecznych skarby. Oto woła zapłata robotników, żniwiarzy pól waszych, którą zatrzymaliście, a krzyk ich doszedł do uszu Pana Zastępów. Żyliście beztrosko na ziemi i wśród dostatków tuczyliście serca wasze w dniu rzezi. Potępiliście i zabiliście sprawiedliwego: nie stawia wam oporu.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ

(J 17, 17ba) Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja. Słowo Twoje, Panie, jest prawdą, uświęć nas w prawdzie. Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA

(Mk 9, 38-43. 45. 47-48)
Grzech niszczy człowieka. Rezultatem tego zniszczenia jest wieczne potępienie. Chrystus nie chce, abyśmy się okaleczali, lecz byśmy podjęli radykalną walkę ze złem i z grzechem. Największą przegraną w życiu człowieka jest utrata życia wiecznego. Z Chrystusem zawsze możemy zacząć wszystko od nowa.

Słowa Ewangelii według świętego Marka


Jan powiedział do Jezusa: “Nauczycielu, widzieliśmy kogoś, kto nie chodzi z nami, jak w Twoje imię wyrzucał złe duchy, i zabranialiśmy mu, bo nie chodził z nami”. Lecz Jezus odrzekł: “Nie zabraniajcie mu, bo nikt, kto czyni cuda w imię moje, nie będzie mógł zaraz źle mówić o Mnie. Kto bowiem nie jest przeciwko nam, ten jest z nami. Kto wam poda kubek wody do picia, dlatego że należycie do Chrystusa, zaprawdę powiadam wam, nie utraci swojej nagrody. Kto by się stał powodem grzechu dla jednego z tych małych, którzy wierzą, temu byłoby lepiej uwiązać kamień młyński u szyi i wrzucić go w morze. Jeśli twoja ręka jest dla ciebie powodem grzechu, odetnij ją; lepiej jest dla ciebie ułomnym wejść do życia wiecznego, niż z dwiema rękami pójść do piekła w ogień nieugaszony. I jeśli twoja noga jest dla ciebie powodem grzechu, odetnij ją; lepiej jest dla ciebie chromym wejść do życia, niż z dwiema nogami być wrzuconym do piekła. Jeśli twoje oko jest dla ciebie powodem grzechu, wyłup je; lepiej jest dla ciebie jednookim wejść do królestwa Bożego, niż z dwojgiem oczu być wrzuconym do piekła, gdzie robak ich nie umiera i ogień nie gaśnie”.


KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE


Prorok nowej ewangelizacji

Błogosławiony Jakub Alberione – prorok nowej ewangelizacji – lubiał powtarzać: “Dawajmy ludziom dziś żyjącym Jezusa Chrystusa Drogę, Prawdę i Życie, używając nowoczesnych środków”. Inspirował się św. Pawłem Apostołem, którego nazywał “teologiem i architektem Kościoła”. Druk, radio, telewizja – dziś zapewne należałoby dopisać do tej listy Internet i telefon komórkowy – były dla niego nie tylko narzędziami komunikacji, ale przed wszystkim środkami ułatwiającymi głoszenie Dobrej Nowiny. “Aby wykorzystać środki społecznego przekazu do ewangelizacji potrzebny jest cały zastęp świętych” – zwykł powtarzać. Jan Paweł II, w czasie Mszy św. beatyfikacyjnej 27 kwietnia 2003 r., nazwał go “apostołem czasów współczesnych”. Ks. Jakub Alberione to pierwszy w dziejach Kościoła błogosławiony, który do świętość doszedł, używając dla potrzeb ewangelizacji środków społecznego przekazu. Urodził się we włoskim San Lorenzo di Fossano 4 kwietnia 1884 r. Jako kleryk seminarium duchownego w Albie, podczas czterogodzinnej adoracji Najświętszego Sakramentu w nocy na przełomie wieków – XIX i XX – poczuł się zobowiązany do wykorzystania nowych środków technicznych dla głoszenia Ewangelii. W 1913 r., już jako kapłan, został dyrektorem tygodnika diecezjalnego Gazzetta d’Alba. W rok później założył szkołę drukarską, która następnie przekształciła się we wspólnotę zakonną, aby “głosić Ewangelię, pisząc i drukując”. Ks. Alberione jest założycielem 5 instytutów zakonnych, 4 świeckich oraz jednego stowarzyszenia, tworzących razem tzw. “Rodzinę Świętego Pawła”. W Polsce obecne są: Towarzystwo Świętego Pawła, Córki Świętego Pawła, Siostry Uczennice Boskiego Mistrza, Siostry Królowej Apostołów, oraz dwa instytuty świeckie: Instytut Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny i Instytut Świętej Rodziny. Błogosławiony Jakub Alberione to przede wszystkim apostoł środków społecznego przekazu. Zainspirowany nauczaniem papieża Leona XIII, Listami św. Pawła Apostoła i słowami pisarza katolickiego Louisa Veuillota: “Atrament dobrych pisarzy jest ziarnem chrześcijan, tak jak kiedyś była nim krew męczenników”, zakłada wydawnictwa książkowe (Edycja Świętego Pawła), liczne czasopisma (m.in. włoskie Famiglia Cristiana oraz La Domenica, która stała się inspiracją dla Dnia Pańskiego), stacje radiowe i instytucje produkujące filmy. W centrum ks. Alberione stawia Biblię. Drukuje ją na różne sposoby: edycje kieszonkowe za najniższą z możliwych cen, Biblie z komentarzami, historie zabawienia dla dzieci, Ewangelie dla rodzin. Ideałem jest figura Boga, który wcielił się w słowo pisane: “Nasz wzrost zależy zawsze od tego, na ile naśladujemy Boga, także jako Autora i Wydawcę. Pisarz znajduje zawsze model do naśladowania w Biblii, wydawca otrzymuje wskazówki, patrząc na proces powstawania i rozpowszechniania Biblii, która nie została jedynie spisana i zakonserwowana, ale została przetłumaczona na wszystkie języki i jest rozpowszechniania nieustannie”. Pod koniec swojego życia uczestniczył jeszcze w pracach Soboru Watykańskiego II. Z radością przyjął dekret Inter mirifica, potwierdzający doniosłość środków społecznego komunikowania w misji Kościoła. Znalazł w nim potwierdzenie dla dzieła, jakie zapoczątkował, i dla swojego kapłaństwa ukierunkowanego na działalność wydawniczą, pisarską i służbę Ewangelii przy użyciu środków społecznego przekazu. Ks. Alberione zmarł 26 listopada 1971 r. w Rzymie. Jego relikwie znajdują się w rzymskiej bazylice Królowej Apostołów.

ks. Mariusz Krawiec – paulista

Rady ks. Jerzego Popiełuszki

Mamy wypowiadać prawdę, gdy inni milczą. Wyrażać miłość i szacunek, gdy inni sieją nienawiść. Zamilknąć, gdy inni mówią. Modlić się, gdy inni przeklinają. Pomóc, gdy inni nie chcą tego czynić. Przebaczyć, gdy inni nie potrafią. Cieszyć się życiem, gdy inni je lekceważą.