WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
KOŚCIÓŁ – TO NIE DOM Z KAMIENI
Liturgia dzisiejszej niedzieli jest zaproszeniem do dziękczynienia Bogu za dar świątyni. Człowiek od zawsze potrzebował miejsca spotkania z Bogiem. Chrystus, doceniając znaczenie kultu w duchu i prawdzie, nie pozbawił swych uczniów świątyni. Sam obecny w synagodze troszczy się o ład i porządek w jej murach, wyrzuca handlarzy, karci inne niż sakralne postawy. Jego słowa: Nie róbcie z domu Ojca mego targowiska (por. J 2, 16) – są wyraźnym świadectwem obecności Boga w tym miejscu. Dla chrześcijan obecność ta staje się nadto obecnością sakramentalną samego Chrystusa. W murach świątyni nie tylko zaczyna się przygoda człowieka z Bogiem, ale dokonuje się także trudna wewnętrzna walka, nawrócenia, powroty. Miał rację ten, kto twierdził, że “duchowość, która odrzuca świątynię, jest fałszywa”. Wartością świątyni jest jednak żyjący człowiek. “Kościół to nie tylko dom z kamieni i złota; Kościół żywy i prawdziwy to jest serc wspólnota”. Oddanie Bogu konkretnej przestrzeni materialnej jest jedynie preludium do oddania Mu każdego, kto w tym miejscu będzie modlił się i przebywał. To ciche, pełne pokoju miejsce jest przestrzenią do prawdziwego umiejscowienia Boga w sercu człowieka. Człowiek buduje świątynie, by Bóg zbudował człowieka.
ks. Grzegorz Suchodolski
“Czyż nie wiecie, żeście świątynią Boga?” (1 Kor 3, 16)
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Bóg pragnie spotykać się z człowiekiem, ale jest niewidzialny i niematerialny – dlatego spotkanie człowieka i Boga może mieć miejsce w niewidzialnym sanktuarium, jakim jest ludzkie serce. Otwórzmy Bogu nasze serce – duchową świątynię.
PIERWSZE CZYTANIE
(1 Krl 8, 22-23. 27-30)
Bóg jest wszechobecny i ponad czasem – nie jest związany z żadnym konkretnym miejscem. Człowiek – ograniczony czasem i przestrzenią – potrzebuje jakiegoś widzialnego znaku Jego obecności. Dlatego buduje świątynie, które swoją szczególną architekturą i wystrojem przypominają o obecności Boga pośród swego ludu.
Czytanie z Pierwszej Księgi Królewskiej
Salomon stanął przed ołtarzem Pana wobec całego zgromadzenia izraelskiego i wyciągnąwszy ręce do nieba, rzekł: “O Panie, Boże Izraela! Nie ma takiego Boga, jak Ty, ani w górze na niebie, ani w dole na ziemi, tak zachowującego przymierze i łaskę względem Twoich sług, którzy czczą Cię z całego swego serca. Czy jednak naprawdę zamieszka Bóg na ziemi? Przecież niebo i niebiosa najwyższe nie mogą Cię objąć, a tym mniej ta świątynia, którą zbudowałem. Zważ więc na modlitwę Twego sługi i jego błaganie, o Boże mój, Panie, i wysłuchaj to wołanie i tę modlitwę, w której dziś Twój sługa stara się ubłagać Cię o to, aby w nocy i w dzień Twoje oczy patrzyły na tę świątynię. Jest to miejsce, o którym powiedziałeś: ‘Tam będzie moje imię’, tak aby wysłuchać modlitwę, którą zanosi Twój sługa na tym miejscu. Dlatego wysłuchaj błaganie Twego sługi i Twego ludu, Izraela, ilekroć modlić się będzie na tym miejscu. Ty zaś wysłuchaj na miejscu Twego przebywania w niebie. Nie tylko wysłuchaj, ale też przebacz!”.
PSALM
(Ps 84, 3-4. 5 i 10. 11)
Jedną z cech człowieka jest tęsknota za Bogiem, która na ziemi nie może być zaspokojona. Święty Augustyn powiedział: Niespokojne jest serce nasze, dopóki w Tobie nie spocznie. Niech nasza wspólna modlitwa, wyrażona słowami tego psalmu, będzie pieśnią uwielbienia Boga za dar Jego miłości. Refren: Jak miła, Panie, jest świątynia Twoja. Dusza moja stęskniona pragnie przedsionków Pańskich. * Serce moje i ciało radośnie wołają do Boga żywego. Nawet wróbel znajduje swój dom, a jaskółka gniazdo, + gdzie złoży swe pisklęta: * przy ołtarzach Twoich, Panie Zastępów, Królu mój i Boże! Refren. Szczęśliwi, którzy mieszkają w domu Twoim, Panie, * nieustannie Cię wielbiąc. Spójrz, Boże, tarczo nasza, * wejrzyj na twarz Twego Pomazańca. Refren. Doprawdy, dzień jeden w przybytkach Twoich * lepszy jest niż innych tysiące: wolę stać w progu mojego Boga * niż mieszkać w namiotach grzeszników. Refren.
DRUGIE CZYTANIE
(1 Kor 3, 9b-11. 16-17)
Człowiek jest świątynią zbudowaną na Chrystusie, który jest fundamentem, a we wnętrzu tej świątyni działa Duch Święty, który ją uświęca. Ewangelia wg. św. Jana mówi nam, że prawdziwy kult to ten oddawany Ojcu w Duchu i prawdzie, czyli inspirowany przez Ducha na wzór Chrystusa, który uczcił swego Ojca w sposób najdoskonalszy.
Czytanie z Pierwszego Listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian
Bracia: Jesteście Bożą budowlą. Według danej mi łaski Bożej, jako roztropny budowniczy, położyłem fundament, ktoś inny zaś wznosi budynek. Niech każdy jednak baczy na to, jak buduje. Fundamentu bowiem nikt nie może położyć innego niż ten, który jest położony, a którym jest Jezus Chrystus. Czyż nie wiecie, żeście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was? Jeżeli ktoś zniszczy świątynię Boga, tego zniszczy Bóg. Świątynia Boga jest święta, a wy nią jesteście.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
(Mt 16, 18) Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja. Ty jesteś Piotr – Opoka, i na tej opoce zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą. Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA
(Mt 16, 13-19)
Kościół to także wspólnota wiary, to Mistyczne Ciało Chrystusa. Mówiąc Kościół, pamiętajmy, że to my go tworzymy, że jesteśmy jego członkami, że jesteśmy odpowiedzialni za to, jaki on jest i jakie daje świadectwo.
Słowa Ewangelii według świętego Mateusza
Gdy Jezus przyszedł w okolice Cezarei Filipowej, pytał swych uczniów: “Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?”. A oni odpowiedzieli: “Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków”. Jezus zapytał ich: “A wy za kogo Mnie uważacie?”. Odpowiedział Szymon Piotr: “Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego”. Na to Jezus mu rzekł: “Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem ciało i krew nie objawiły ci tego, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr – Opoka, i na tej opoce zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie”.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Kościół – dom Boga i brama do nieba
“Świątynię nie wystarczy tylko zbudować, ale trzeba ją poświęcić Najwyższemu” – mówił Jan Paweł II podczas konsekracji sanktuarium w Zakopanem. Dopiero wtedy staje się ona miejscem niezwykłym: wyjęta z porządku doczesnego zostaje przypisana Bogu i staje się Jego własnością. Staje się – co podkreślają czytania przeznaczone na dzisiejsze święto – miejscem działania mocy Bożej, źródłem, z którego nie przestaje wylewać się obficie łaska i miłosierdzie. Każda konsekrowana świątynia stanowi centrum całego wszechświata. Poświęcony kościół przestaje być zwykłą budowlą, a staje się mostem łączącym niebo z ziemią, narzędziem spotkania z Panem, obecnością Kościoła zbawionych pośród Kościoła pielgrzymującego. Wśród nas zamieszkuje wieczność, i to wieczność chwalebna! Z momentem konsekracji odchodzą w niepamięć wszelkie świeckie kryteria: nie jest już ważne, czy świątynia jest mała czy wielka, czy jest słynnym sanktuarium czy wiejskim kościółkiem, czy jest prosta czy hojnie przyozdobiona, czy jest dziełem sztuki czy nie. Teraz postawiona przez ludzi budowla nabiera znaczenia wiecznego: jest piękna obecnością Pana, ozdobiona Jego łaskami, otwarta na wieczność. Konsekrację świątyni możemy porównać do naszego chrztu. Na zewnątrz nie zmieniło się nic, ale przez obrzęd sakramentalny staliśmy się nowym stworzeniem – pełnym Ducha, w sposób naturalny skierowani ku niebu. Tak jest i z każdym kościołem, który został konsekrowany. Nie ma znaczenia, kto go poświęcił – jak nie ma znaczenia, kto nas ochrzcił. Każda osoba konsekrująca świątynię jest tylko widzialnym narzędziem w ręku niewidzialnego Boga, który obiera sobie to miejsce na zamieszkanie. Są ludzie, którzy co roku uroczyście obchodzą rocznicę swego chrztu świętego. To oni najlepiej rozumieją doniosłość konsekracji ich świątyni, a jej rocznicę traktują jako wielkie święto. Przecież dzięki konsekracji ich kościół stał się domem Boga, ich Pan zamieszkał nieopodal nich. Na sąsiedniej ulicy, w ich wiosce znajduje się brama do nieba! Kto zrozumie tę prawdę, nie przejdzie obok świątyni nie przeżegnawszy się nabożnie. A wchodząc do konsekrowanej świątyni, wie, że my wszyscy przez chrzest zostaliśmy poświęceni Bogu.
ks. Władysław Głowa
Kościół – niebo na ziemi
Kościół jest świątynią Boga, działem świętym, domem modlitwy, zgromadzeniem ludu Bożego, Ciałem Chrystusa i Jego Oblubienicą. Został oczyszczony przez wody Jego chrztu, skropiony Jego krwią, przyodziany w ślubne szaty i namaszczony olejem Ducha Świętego. Kościół – to niebo na ziemi, w którym Bóg przebywa i które zamieszkuje. Kościół reprezentuje ukrzyżowanie, złożenie do grobu i zmartwychwstanie Chrystusa. Jest wart większej czci niż Namiot Spotkania postawiony przez Mojżesza. Kościół jest bowiem zapowiadany przez patriarchów, głoszony przez proroków, założony na fundamencie Apostołów, przyozdobiony przez wyznawców i uświęcony krwią męczenników.
św. German z Konstantynopola (ok. 634-733)
Odmawiajmy Różaniec!
Kochaj różaniec! Niech on ci będzie wiernym przyjacielem, pocieszycielem, drogowskazem do nieba, łańcuchem przykuwającym twe małe serce do wielkiego Serca Niepokalanej Matki, a równocześnie niech ci będzie orężem w walce z nieprzyjaciółmi Boga i Kościoła świętego.
św. Urszula Ledóchowska
