WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
NOWE PRZYKAZANIE MIŁOŚCI
Obejmuje nas, dziś żyjących, czas Kościoła. Znaczy to, że nie spotykamy się z Jezusem w sposób widzialny, ale w duchowej, sakramentalnej rzeczywistości. Jest to możliwe również i dlatego, że podjęliśmy wysiłek istnienia w promieniowaniu, które płynie z przykazania miłości, zwanego przez Jezusa nowym przykazaniem. Dlaczego jest to przykazanie “nowe”?. Miłość przecież została zakorzeniona w ludzkim życiu w sposób naturalny. Każdy człowiek, bez względu na swe zapatrywania religijne, może kochać i być kochanym. Jest to jednakże miłość, której brak absolutnie bezinteresownej perspektywy. Albowiem trudno wyobrazić sobie ziemską sytuację, w której międzyosobowa bliskość byłaby pozbawiona “egoistycznego spojrzenia”. Tutaj właśnie odkrywamy osobistą niezdolność do czystej miłości. Dlatego koniecznością staje się nowe przykazanie miłości, którego wzorem pozostaje Jezus i Jego cierpiąca, zbawcza miłość. On daje przykład miłości ewangelicznej. Ale jak kochać tak, jak Bóg? Cóż, sami musimy podjąć ryzyko wyboru dobra i naśladowania Jezusa. Wczytujmy się w słowo Boże, w wydarzenia Tradycji, życie świętych, naukę Kościoła… w głos sumienia. Innej drogi po prostu nie ma. Wówczas nasza miłość zyska niesamolubny, Boży blask.
ks. Jan Sochoń
Abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem. (J 13, 34)
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Gdy gromadzimy się wokół Chrystusowego ołtarza, zwłaszcza w niedzielę, jako lud Boży, jako Kościół święty, zawsze jest z nami zmartwychwstały Pan. Pozwólmy, aby Jezus dotknął dzisiaj każdego z nas swoją miłością, która zgodnie z Jego wolą stała się naczelną zasadą życia wszystkich chrześcijan i aby nasze życie stało się jednym, wielkim dziękczynieniem Bogu za otrzymane od Chrystusa nowe przykazanie miłości.
PIERWSZE CZYTANIE
(Dz 14, 21-27)
Dać początek nowej wspólnocie chrześcijańskiej to jeszcze nie wszystko. Trzeba, aby została ona zorganizowana na mocnych i zdrowych fundamentach, opartych na wierze w Chrystusa zmartwychwstałego, aby przetrwała chwile próby. Pamiętali o tym Apostołowie, Paweł i Barnaba, kiedy zakładali pierwsze wspólnoty chrześcijańskie.
Czytanie z Dziejów Apostolskich.
Paweł i Barnaba wrócili do Listry, do Ikonium i do Antiochii, umacniając dusze uczniów, zachęcając do wytrwania w wierze, bo przez wiele ucisków trzeba nam wejść do królestwa Bożego. Kiedy w każdym Kościele wśród modlitw i postów ustanowili im starszych, polecili ich Panu, w którego uwierzyli. Potem przeszli przez Pizydię i przybyli do Pamfilii. Nauczali w Perge, zeszli do Attalii, a stąd odpłynęli do Antiochii, gdzie za łaską Bożą zostali przeznaczeni do dzieła, które wykonali. Kiedy przybyli i zebrali miejscowy Kościół, opowiedzieli, jak wiele Bóg przez nich zdziałał i jak otworzył poganom podwoje wiary.
PSALM
(Ps 145, 8-9. 10-11. 12-13ab)
Wraz z Psalmistą śpiewajmy naszemu Bogu, wychwalając Jego dobroć i miłosierdzie, i prośmy Go o otwartość serca na bliźnich. Refren: Będę Cię sławił, Boże mój i Królu. lub: Alleluja. Pan jest łagodny i miłosierny, * nieskory do gniewu i bardzo łaskawy. Pan jest dobry dla wszystkich, * a Jego miłosierdzie nad wszystkim, co stworzył. Refren. Niech Cię wielbią, Panie, wszystkie Twoje dzieła * i niech Cię błogosławią Twoi święci. Niech mówią o chwale Twojego królestwa * i niech głoszą Twoją potęgę. Refren. Aby synom ludzkim oznajmić Twoją potęgę * i wspaniałość chwały Twojego królestwa. Królestwo Twoje królestwem wszystkich wieków, * przez wszystkie pokolenia Twoje panowanie. Refren.
DRUGIE CZYTANIE
(Ap 21, 1-5a)
Często marzymy o nowym, lepszym świecie. Gdzie jednak jest ten piękniejszy świat, kto go zamieszkuje? Wsłuchajmy się dziś w słowa z Księgi Apokalipsy św. Jana o obiecanym przez Boga przemienionym wszechświecie – będą go zamieszkiwać z Panem ci, którzy stali się godni życia wiecznego.
Czytanie z Księgi Apokalipsy świętego Jana Apostoła.
Ja, Jan, ujrzałem niebo nowe i ziemię nową, bo pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły i morza już nie ma. I Miasto Święte – Jeruzalem Nowe ujrzałem zstępujące z nieba od Boga, przystrojone jak oblubienica zdobna w klejnoty dla swojego męża. I usłyszałem donośny głos mówiący od tronu: “Oto przybytek Boga z ludźmi: i zamieszka wraz z nimi, i będą oni Jego ludem, a On będzie ‘Bogiem z nimi’. I otrze z ich oczu wszelką łzę, a śmierci już odtąd nie będzie. Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu już odtąd nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły”. I rzekł Siedzący na tronie: “Oto czynię wszystko nowe”.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
(J 13, 34) Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja. Daję wam przykazanie nowe, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem. Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA
(J 13, 31-33a. 34-35)
W chwili pożegnania z uczniami Pan Jezus zostawia im swój testament – nowe przykazanie miłości. Wzajemna miłość, na wzór miłości, która jednoczy Ojca z Synem, ma stać się naczelną regułą ich życia. Po wypełnianiu tego przykazania poganie rozpoznawali uczniów Chrystusa i przyjmowali wiarę. Czy wzajemna miłość wierzących w Chrystusa może być znakiem rozpoznawczym dla ludzi żyjących w XXI wieku?
Słowa Ewangelii według świętego Jana.
Po wyjściu Judasza z wieczernika Jezus powiedział: “Syn Człowieczy został teraz uwielbiony, a w Nim został Bóg uwielbiony. Jeżeli Bóg został w Nim uwielbiony, to Bóg uwielbi Go także w sobie samym, i zaraz Go uwielbi. Dzieci, jeszcze krótko jestem z wami. Będziecie Mnie szukać, ale jak to Żydom powiedziałem, tak i teraz wam mówię, dokąd Ja idę, wy pójść nie możecie. Daję wam przykazanie nowe, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali”.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Miłość bliźniego
Miłość bliźniego nie jest niczym innym, jak miłością Bożą w czynie. Jezus powiedział: “Coście najmniejszemu z braci moich uczynili, Mnieście uczynili” (Mt 25, 40)
Nie ma szczęścia, nie ma przyszłości człowieka i narodu bez miłości, tej miłości, która przebacza, choć nie zapomina, jest wrażliwa na niedolę innych, nie szuka swego, ale pragnie dobra dla drugich; miłości, która służy, zapomina o sobie i gotowa jest do wspaniałomyślnego dawania. Jesteśmy zatem wezwani do budowania przyszłości opartej na miłości Boga i bliźniego. Do budowania cywilizacji miłości. Dzisiaj potrzeba światu i Polsce ludzi mocnych sercem, którzy w pokorze służą i miłują, błogosławią, a nie złorzeczą, i błogosławieństwem ziemię zdobywają. Przyszłości nie da się zbudować bez odniesienia do źródła wszelkiej miłości, jakim jest Bóg, który tak umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne.
Jan Paweł II
