WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
RADOŚĆ OCALONEGO CZŁOWIEKA
Chory na trąd, zwierzchnik wojsk syryjskich Naaman, szukał na wszelkie sposoby możliwości wyzwolenia z dręczącej go choroby. Gdy tylko usłyszał o proroku-uzdrowicielu, natychmiast sięgnął po tę szansę ocalenia. Uzdrowiony, zapragnął swego dobroczyńcę obdarzyć bogactwem. Oto radość ocalonego człowieka. Naaman poczuł, że z jego ciała już na zawsze znikło piętno poniżenia. Cóż z tego, że nosił stroje z najszlachetniejszych tkanin i obsypany był najwyższymi tytułami. Nic nie mogło skryć brzydoty trądu. Dopiero izraelski prorok, Elizeusz, odmienił jego przeznaczenie. Przez Elizeusza Naaman otrzymał od Boga dar uzdrowienia. Z postawą Naamana kontrastują postawy ewangelicznych trędowatych. Również oni otrzymali dar uzdrowienia, jednakże tylko jeden z nich dar ten zauważył. Wszyscy zostali uzdrowieni i to odczuli, ale tylko jeden wrócił, by podziękować. Dlaczego tak ważna jest wdzięczność? Bo w niej widać zrozumienie daru. I jeszcze więcej: wdzięczność jest drogą do dawcy. Święty Paweł zwraca nam uwagę na dar, tj. odnowione życie, i Dawcę – Chrystusa. Wobec takiego Dawcy nie bądźmy skąpi w okazywaniu wdzięczności. Wszak dar otrzymany na chrzcie jest nieodwołalny. I dlatego winniśmy promieniować radością ludzi ocalonych mocą Bożego daru.
ks. Roman Sławeński
“Tylko jeden z dziesięciu trędowatych podziękował Jezusowi.”( por. Łk 17, 15-16)
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Jesteśmy zanurzeni w codzienności, zajęci sprawami, które absorbują nasz czas i serce. Teraz przyszliśmy do świątyni, do miejsca, gdzie czeka na nas Bóg, aby nas oczyścić. Czy mamy świadomość tego, że potrzebujemy oczyszczenia, że nasze serce zostało przygaszone tysiącem spraw i już nie rozpoznaje, co jest istotne i naprawdę ważne w życiu?
PIERWSZE CZYTANIE
( 2 Krl 5, 14-17)
Naaman posłuchał słów proroka, zanurzył się w sadzawce i został oczyszczony z trądu. Uzdrowiła go Boża łaska, która była odpowiedzią na akt jego posłuszeństwa. Jednak on nie zrozumiał w pełni tego faktu i swoją wdzięczność skierował do proroka. Prorok nie przyjął daru, wskazując, że to nie jemu należy się wdzięczność. Syryjczyk zrozumiał istotę wydarzenia, a jego serce zostało wewnętrznie uzdrowione. Odtąd będzie czcić jedynego, prawdziwego Boga, od którego przyszła moc uleczenia. Sytuacja Naamana powtarza się często w naszym życiu: zwracamy się o pomoc do Boga, a kiedy przyjdzie, nie umiemy jej do końca rozpoznać i zrozumieć głębi i rozległości Jego działania. Potrzebujemy mądrości proroka, który poprowadzi nas ku Bogu wyłaniającemu się z rzeczywistości przez nas doświadczanej.
Czytanie z Drugiej Księgi Królewskiej
Wódz syryjski Naaman, który był trędowaty, zanurzył się siedem razy w Jordanie według słowa proroka Elizeusza, a ciało jego na powrót stało się jak ciało małego dziecka i został oczyszczony. Wtedy wrócił do męża Bożego z całym orszakiem, wszedł i stanął przed nim, mówiąc: “Oto przekonałem się, że na całej ziemi nie ma Boga poza Izraelem. A teraz zechciej przyjąć dar wdzięczności od twego sługi”. On zaś odpowiedział: “Na życie Pana, przed którego obliczem stoję, nie wezmę!”. Tamten nalegał na niego, aby przyjął, lecz on odmówił. Wtedy Naaman rzekł: “Jeśli już nie chcesz, to niechże dadzą twemu słudze tyle ziemi, ile para mułów unieść może, ponieważ odtąd twój sługa nie będzie składał ofiary całopalnej ani ofiary krwawej innym bogom, jak tylko Panu”.
PSALM
( Ps 98, 1. 2-3ab. 3cd-4)
Śpiewajcie Panu pieśń nową, albowiem uczynił cuda. Pieśń wdzięczności należy się Bogu. Wiele cudów dokonuje się codziennie w naszym życiu, tylko czasem nie potrafimy ich rozpoznać. A czasem po prostu zapominamy, że są darem dobroci Boga. Dzisiaj razem z Psalmistą zaśpiewajmy pieśń wdzięczności. Refren: Pan Bóg okazał ludom swe zbawienie. Śpiewajcie Panu pieśń nową, * albowiem uczynił cuda. Zwycięstwo Mu zgotowała Jego prawica * i święte ramię Jego. Refren. Pan okazał swoje zbawienie, * na oczach pogan objawił swoją sprawiedliwość. Wspomniał na dobroć i na wierność swoją * dla domu Izraela. Refren. Ujrzały wszystkie krańce ziemi * zbawienie Boga naszego. Wołaj z radości na cześć Pana, cała ziemio, * cieszcie się, weselcie i grajcie. Refren.
DRUGIE CZYTANIE
( 2 Tm 2, 8-13)
Jeśli my odmawiamy wierności, on wiary dochowuje, bo nie może się zaprzeć samego siebie. Ile pociechy w tych słowach. Bóg jest wierny i nic tego nie zmieni, nawet nasza słabość i grzech. Ale musimy pamiętać także poprzednie zdanie z dzisiejszego drugiego czytania: jeśli się będziemy Go zapierali, to i On nas się zaprze. Jeśli traktujemy Boga jak Kogoś, Kim można manipulować, to On nam potrafi udowodnić, że jest Bogiem potężnym i mocnym, który nie pozwoli z siebie szydzić. Bóg jest Osobą żywą i wolną. Wejście z Nim w relację jest sprawą poważną i bardzo na serio.
Czytanie z Drugiego Listu świętego Pawła Apostoła do Tymoteusza.
Najmilszy: Pamiętaj na Jezusa Chrystusa, potomka Dawida. On według Ewangelii mojej powstał z martwych. Dla niej znoszę niedolę aż do więzów jak złoczyńca; ale słowo Boże nie uległo skrępowaniu. Dlatego znoszę wszystko przez wzgląd na wybranych, aby i oni dostąpili zbawienia w Chrystusie Jezusie razem z wieczną chwałą. Nauka to zasługująca na wiarę: Jeżeliśmy bowiem z Nim współumarli, wespół z Nim i żyć będziemy. Jeśli trwamy w cierpliwości, wespół z Nim też królować będziemy. Jeśli się będziemy Go zapierali, to i On nas się zaprze. Jeśli my odmawiamy wierności, On wiary dochowuje, bo nie może się zaprzeć siebie samego.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
(1 Tes 5, 18) Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja. Za wszystko dziękujcie Bogu, taka jest bowiem wola Boża względem was w Jezusie Chrystusie. Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA
( Łk 17, 11-19)
Gdzie jest dziewięciu? – Jezus pyta nas dzisiaj o wdzięczność. Tyle dobroci, troski i miłości okazuje nam każdego dnia. Dlaczego jeszcze do Niego nie przyszliśmy? A może idziemy, tylko bardzo powoli, ciągle ulegając rozproszeniom po drodze? Ale On czeka, niestrudzenie. W każdej chwili naszego życia mamy szansę zbliżyć się do Niego i jak jeden z dziesięciu uzdrowionych okazać swoją wdzięczność.
Słowa Ewangelii według świętego Łukasza.
Stało się, że Jezus zmierzając do Jerozolimy przechodził przez pogranicze Samarii i Galilei. Gdy wchodził do pewnej wsi, wyszło naprzeciw Niego dziesięciu trędowatych. Zatrzymali się z daleka i głośno zawołali: “Jezusie, Mistrzu, ulituj się nad nami”. Na ich widok rzekł do nich: “Idźcie, pokażcie się kapłanom”. A gdy szli, zostali oczyszczeni. Wtedy jeden z nich widząc, że jest uzdrowiony, wrócił chwaląc Boga donośnym głosem, upadł na twarz do nóg Jego i dziękował Mu. A był to Samarytanin. Jezus zaś rzekł: “Czy nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? Żaden się nie znalazł, który by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec”. Do niego zaś rzekł: “Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła”.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Odmawiajmy Różaniec!
Błagam was usilnie przez miłość, którą ku wam w Jezusie i Maryi w sercu noszę, odmawiajcie codziennie, o ile wam czas pozwoli, Różaniec św., a w chwili śmierci błogosławić będziecie dzień i godzinę kiedyście mi uwierzyli. św. Ludwik Maria Grignion de Montfort
CUDA RÓŻAŃCOWE [1] Cud pod Lepanto
W XVI w. islam po raz kolejny zagroził zachodniej cywilizacji. W muzułmańskich portach budowano wielką flotę. Jej zadaniem było opanowanie Morza Śródziemnego i zajęcie chrześcijańskich wybrzeży. Z nich turecka armia miała ruszyć na podbój Rzymu. W centrum opowieści o bitwie pod Lepanto znajduje się św. Pius V. Historycy twierdzą, że był to chyba jedyny człowiek, który zdawał sobie sprawę ze zbliżającego się niebezpieczeństwa. Dlatego zdecydował się wezwać władców europejskich do wspólnego oporu. Ale protestanckie Niemcy i Francja próbowały paktować z Konstantynopolem, mając nawet nadzieję na udział w łupach zwycięskiej floty tureckiej, Anglia zaś odwróciła się od papieża na skutek reformacji i ekskomunikowania przez Kościół Elżbiety I, która teraz potajemnie sprzyjała Turkom. Ostatecznie, na wołanie papieża odpowiedziały tylko Wenecja, Hiszpania i Zakon Kawalerów Maltańskich. W dniu 7 marca 1571 r., Pius V złożył podpis pod dokumentem ustanawiającym Świętą Ligę. Wówczas też powierzył losy Europy w ręce Najświętszej Maryi Panny Różańcowej, a wszystkich wiernych wezwał do odmawiania Różańca. Wierzył, że armia różańcowych czcicieli ma moc odepchnąć nawet najpotężniejszego wroga. Nadszedł dzień 7 października, który przyniósł cud. Rozpętała się bitwa, od wyniku której zależały losy całego chrześcijaństwa i Europy… Nieoczekiwanie zmienił się wiatr, unieruchomił tureckie okręty… Święty Pius V, świadom, komu zawdzięcza cudowne ocalenie Europy, uczynił dzień 7 października świętem Matki Bożej Różańcowej, nazwanym później świętem Matki Bożej Zwycięskiej. Wenecjanie natomiast wznieśli w swym mieście kaplicę Matki Bożej Różańcowej. Na jej ścianach powieszono pamiątki z bitwy morskiej i wypisano słowa, które przeszły do legendy: “Nie odwaga, nie broń, nie dowódcy, ale Maryja Różańcowa dała nam zwycięstwo”. Papież cudu pod Lepanto zasłużył sobie na tytuł pierwszego “papieża różańcowego”. A jego metoda walki z niewiernymi stała się modelem dla następnych pokoleń. Jak się niebawem okaże, także dla czasów nam współczesnych.
Na podstawie książki: Wincenty Łaszewski, Różaniec otwiera nam niebo, Biblioteka Dnia Pańskiego 18.
Modlitwa do miłosiernego Serca Jezusa
Uciekam się do Twego miłosierdzia, Boże łaskawy, któryś sam jeden jest tylko dobry. Choć nędza moja wielka i przewinienia liczne, jednak ufam miłosierdziu Twemu, boś jest Bóg miłosierdzia i od wieków nie słyszano ani nie pamięta ziemia, ani niebo, by dusza ufająca miłosierdziu Twemu została zawiedziona. O Boże litości, Ty sam jeden usprawiedliwić mnie możesz i nie odrzucisz mnie nigdy, gdy się udaję skruszona do miłosiernego Serca Twego, u którego nikt nie doznał odmowy, choćby był największym grzesznikiem.
św. Faustyna, Dzienniczek, 1730
