WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
MIĘDZY CIEMNOŚCIĄ A ŚWIATŁEM
Liturgia słowa opowiada dziś o sytuacji narodu, który z ciemności wyszedł na światło dnia. Ciemność to świat bez Boga. Jest takim, nie dlatego że Bóg nie chciał tam przyjść, lecz dlatego że został On odrzucony. Światłość to świat z Bogiem, to zakres ludzkich wartości otwartych na Ewangelię, przyjmujących ją z nadzieją i zobowiązaniem. W języku Biblii często jest mowa o ciemności, która jest dotkliwsza i gorsza od ciemności zewnętrznej. Jest to ciemność tego, co złe, przyjęta z własnego wyboru, ciemność grzechu, ciemność śmierci wiecznej. Po przeciwnej stronie jest światło Boże, które zajaśniało najpełniej w Jezusie Chrystusie. O ile ciemnością jest niewola grzechu, a w konsekwencji śmierć, o tyle światłem, które przynosi Chrystus, jest wolność dzieci Bożych, czyli życie w łasce. O ile ciemność zła przesłania oczy, o tyle światłość Dobrej Nowiny otwiera nasze serca, dając czyste, jasne widzenie. A to wszystko nie dzieje się wyłącznie w sferze poznania, lecz dotyka naszej egzystencji. W chrześcijańskim doświadczeniu chodzi o to, by przyjąć Chrystusa wraz z Jego Dobrą Nowiną i wezwaniem do przemiany życia. Nosząc w sercu Jego łaskę, razem z Nim wychodzimy na światło.
o. Andrzej Kiejza – kapucyn
“Pójdźcie za Mną, a uczynię was rybakami ludzi”. (Mt 4, 19)
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Gromadzimy się przy ołtarzu w niedzielę, która przypada w Tygodniu Modlitw o Jedność Chrześcijan. Przypominamy sobie, że jedność wszystkich, którzy przyjęli Ewangelię, jest pragnieniem samego Chrystusa. Pierwszym etapem naszych dążeń ekumenicznych musi być dbałość o osobiste pojednanie z Bogiem i z braćmi, bo tylko człowiek pojednany może być apostołem jedności w świecie.
PIERWSZE CZYTANIE
( Iz 8, 23b – 9, 3)
Zdania zapisane przez proroka Izajasza są w pierwszym rzędzie zapowiedzią wyzwolenia Izraela z niewoli babilońskiej, które miało miejsce w VI w. przed Chrystusem. W dalszym znaczeniu pokazują nam, że przyjście na świat Jezusa Chrystusa jest źródłem radości znacznie większej niż ta, którą przeżywają rolnicy w czasie zbiorów albo wojska przy podziale łupów.
Czytanie z Księgi proroka Izajasza
W dawniejszych czasach upokorzył Pan krainę Zabulona i krainę Neftalego, za to w przyszłości chwałą okryje drogę do morza wiodącą przez Jordan, krainę pogańską. Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką; nad mieszkańcami kraju mroków zabłysło światło. Pomnożyłeś radość, zwiększyłeś wesele. Rozradowali się przed Tobą, jak się radują we żniwa, jak się weselą przy podziale łupu. Bo złamałeś jego ciężkie jarzmo i drążek na jego ramieniu, pręt jego ciemięzcy jak w dniu porażki Madianitów.
PSALM
( Ps 27, 1. 4. 13-14)
Widomym znakiem bliskości Pana Boga, który był gwarantem ludzkiego życia i dawał poczucie bezpieczeństwa, było przebywanie w Świątyni Pańskiej. Uchwycenie się rogów ołtarza w Świątyni czyniło nietykalnym nawet nieumyślnego zabójcę. Psalmista jednak rozumie, i my razem z nim, że nieprzerwane radowanie się bliskością Pana jest nagrodą zbawionych. Dlatego zachęca nas do męstwa i czujności w służbie Bogu. Refren: Pan moim światłem i zbawieniem moim. Pan moim światłem i zbawieniem moim, * kogo miałbym się lękać? Pan obrońcą mego życia, * przed kim miałbym czuć trwogę? Refren. O jedno tylko proszę Pana, o to zabiegam: † żebym mógł przebywać w Jego domu * przez wszystkie dni życia, abym kosztował słodyczy Pana, * stale się radował Jego świątynią. Refren. Wierzę, że będę oglądał dobra Pana * w krainie żyjących. Oczekuj Pana, bądź mężny, * nabierz odwagi i oczekuj Pana. Refren.
DRUGIE CZYTANIE
( 1 Kor 1, 10-13. 17)
Wspólnotę chrześcijan mieszkających w Koryncie podzieliły względy ludzkie. Chociaż dalej wierzyli w tego samego Chrystusa, to jednak poróżnili się, wskutek przechwalania się tym, od którego za znanych apostołów i misjonarzy przyjęli wiarę i chrzest. W licytacji na znane nazwiska jakby zapomnieli o Tym, który jest jedynym Zbawicielem, o Chrystusie. I to św. Paweł stara się im przypomnieć.
Czytanie z Pierwszego Listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian
Upominam was, bracia, w imię naszego Pana Jezusa Chrystusa, abyście byli zgodni i by nie było wśród was rozłamów; byście byli jednego ducha i jednej myśli. Doniesiono mi bowiem o was, bracia moi, przez ludzi Chloe, że zdarzają się między wami spory. Myślę o tym, co każdy z was mówi: “Ja jestem Pawła, a ja Apollosa; ja jestem Kefasa, a ja Chrystusa”. Czyż Chrystus jest podzielony? Czyż Paweł został za was ukrzyżowany? Czyż w imię Pawła zostaliście ochrzczeni? Nie posłał mnie Chrystus, abym chrzcił, lecz abym głosił Ewangelię, i to nie w mądrości słowa, by nie zniweczyć Chrystusowego krzyża.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
( Mt 4, 23) Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja. Jezus głosił Ewangelię o królestwie i leczył wszelkie choroby wśród ludu. Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA
( dłuższa, Mt 4, 12-23)
Galilea miała złą opinię wśród mieszkańców Judei. Po pierwsze, dlatego że była położona daleko od Jerozolimy i jej mieszkańcy nie mogli tak często jak Judejczycy przybywać do Świątyni. Po drugie zaś, dlatego że pokolenia Zabulona i Neftalego zamieszkujące te przygraniczne tereny były narażone na częstsze kontakty z poganami, a co za tym idzie na większe niebezpieczeństwo utraty wiary. Dlatego utarło się powiedzenie: “Galilea pogan”. A właśnie od tej pogardzanej krainy zaczęło się głoszenie Ewangelii i stamtąd wyszli pierwsi Apostołowie.
Słowa Ewangelii według świętego Mateusza.
Gdy Jezus posłyszał, że Jan został uwięziony, usunął się do Galilei. Opuścił jednak Nazaret, przyszedł i osiadł w Kafarnaum nad jeziorem, na pograniczu Zabulona i Neftalego. Tak miało się spełnić słowo proroka Izajasza: “Ziemia Zabulona i ziemia Neftalego. Droga morska, Zajordanie, Galilea pogan! Lud, który siedział w ciemności, ujrzał światło wielkie, i mieszkańcom cienistej krainy śmierci wzeszło światło”. Odtąd począł Jezus nauczać i mówić: “Nawracajcie się, albowiem bliskie jest królestwo niebieskie”. Gdy Jezus przechodził obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał dwóch braci, Szymona, zwanego Piotrem, i brata jego, Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. I rzekł do nich: “Pójdźcie za Mną, a uczynię was rybakami ludzi”. Oni natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim. A gdy poszedł stamtąd dalej, ujrzał innych dwóch braci, Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego Jana, jak z ojcem swym Zebedeuszem naprawiali w łodzi swe sieci. Ich też powołał. A oni natychmiast zostawili łódź i ojca i poszli za Nim. I obchodził Jezus całą Galileę, nauczając w tamtejszych synagogach, głosząc Ewangelię o królestwie i lecząc wszystkie choroby i wszelkie słabości wśród ludu.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Wspólna modlitwa Zbawcza Ofiara
Kościół jest wspólnotą ludzi wierzących, którzy razem pragną przeżywać obecność Boga pośród siebie. Cząstką tej wspólnoty jest rodzina, która stanowi podstawę życia społecznego i jest też określana mianem domowego Kościoła. To w niej człowiek uczy się poprawnych relacji z innymi, co w szerszym zakresie staje się niezbędne w ramach funkcjonowania w społeczeństwie. Rodzice są pierwszymi nauczycielami kształtującymi zachowania społeczne swoich dzieci. Uświadamiają, że życie w grupie wiąże się z respektowaniem określonych zasad postępowania. To oni uczą poszanowania drugiego człowieka. Na nich w głównej mierze spoczywa obowiązek formowania życiowych postaw własnych dzieci. Troska rodziców o wychowanie w wierze jest dobrowolnym zobowiązaniem, które przyjmują na siebie podczas chrztu dziecka. Zarówno oni, jak i rodzice chrzestni przyrzekają przed Bogiem, iż zatroszczą się o religijne wychowanie dziecka, by poznało ono Boga Jedynego, który kocha człowieka i uczy, jak kochać innych. Wiąże się to z wdrażaniem dziecka w szeroko rozumiane życie religijne, od modlitwy poczynając. Najskuteczniejszym sposobem uczenia innych jest przykład własnego życia. Należy pamiętać, że to, co zostanie zaobserwowane w postawie rodziców, jest później powielane przez dzieci, gdyż stanowi dla nich wzorzec postępowania. Modlitwa jest osobistym spotkaniem ze Stwórcą, któremu powierzamy nasze radości i smutki, dziękujemy za otrzymane łaski. Wspólna modlitwa jest najskuteczniejszą metodą uczenia dzieci “rozmowy z Bogiem”. Nie jest to jedynie nauka, ale przede wszystkim wspólne, rodzinne spotkanie z Panem, które jednoczy i umacnia. To także okazja, by pomodlić się nawzajem za siebie, powierzając Dobremu Ojcu najbliższych, gdyż jesteśmy świadomi, że nasze możliwości są ograniczone, a to właśnie Bóg daje to co najpotrzebniejsze człowiekowi – swoją łaskę. Trzeba postawić sobie pytanie: Czy moje dzieci znają mnie jako człowieka, który się modli? Jeżeli tak nie jest, to należy sobie uświadomić, iż względem Boga jest to niedotrzymanie złożonego dobrowolnie przyrzeczenia, natomiast wobec dzieci jest to oznaka braku miłości, gdyż pozbawia się je przykładu modlitwy, który im się należy ze strony rodziców.
ks. Paweł Bogumił Sobuś
Siła modlitwy
Gdy dookoła huczy zawieja I szał życiowej złowrogiej bitwy. Niech ciebie strzeże od zniechęcenia – Siła modlitwy. Choć wszystko zda się niebawem runie Choć kędy spojrzysz, czyha mogiła Nie da ci upaść w uczuć rozterce – Modlitwy siła. Ani cię zwalczą z losem zapasy, Ani cię zgnębią wrogów gonitwy, Jeśli w twym sercu przebywa zawsze – Siła modlitwy. Ona zwycięży wszystkie niedole I będzie tęczą na niebie lśniła, Ta, która duchom skrzydła przypina – Modlitwy siła.
