WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
PRZYPATRZMY SIĘ POWOŁANIU NASZEMU
W dzisiejszej liturgii Słowa na szczególną uwagę zasługują trzy wezwania: Szukajcie Pana! Przypatrzcie się powołaniu waszemu! Cieszcie się i radujcie! Pierwsze wezwanie z Księgi Sofoniasza, szukajcie Pana, jest skierowane do wszystkich pokornych ziemi, do pełniących Boże nakazy, czyli do zachowujących Boże przykazania. Jest wskazany także sposób szukania Pana, który polega na szukaniu sprawiedliwości i pokory, czyli na pobożnym życiu, otwartym na posługiwanie bliźnim. Drugie wezwanie, przypatrzcie się powołaniu waszemu, św. Paweł kieruje do pierwszych chrześcijan w Koryncie, a także i do mnie. Muszę często uzmysławiać sobie, kim jestem i do czego zobowiązuje mnie łaska chrztu świętego. W przeciwnym razie w moje życie może zakraść się płytkość religijna lub obojętność. Trzecie wezwanie, cieszcie się i radujcie, Jezus Chrystus kieruje do wszystkich, którzy przyjmą Jego styl życia, jakże jasno ukazany w ośmiu błogosławieństwach. Dokonując wyboru, również i mnie, jak Chrystusa, świat może nienawidzić i prześladować. Jednak cierpiąc dla Jezusa Chrystusa i Jego Ewangelii, powinienem żyć radością, że czeka mnie wielka nagroda w niebie.
ks. Henryk Skoczylas – michalita
“Jezus, widząc tłumy, nauczał ich: “Błogosławieni…” “. (Mt 5, 1. 2-3)
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Któż nie chciałby odnieść w życiu sukcesu? Czy jednak to, co dzisiaj człowiek uznaje za sukces, jutro albo w dalszej przyszłości nie okaże się jego największą porażką? Chrześcijanie nie mogą ulegać pokusie sukcesu, którego ceną miałby być kompromis ze złem i sprzeniewierzenie się Panu Bogu. Największym sukcesem człowieka nie jest przecież nagromadzenie bogactw i tytułów, ale przyjęcie zbawienia, którym Bóg nas obdarza. O tym przypomina nam dzisiejsza liturgia.
PIERWSZE CZYTANIE
( So 2, 3; 3, 12-13)
Prorok Sofoniasz pisał swoje przepowiednie w czasie, gdy Jerozolimy, w odróżnieniu od północnej części Izraela, nie dotknęła jeszcze niewola babilońska. Jednak i jej dni są już policzone. Prorok kieruje swoje słowa do prostego ludu, który będzie ostoją wiary w Boga, gdy największe prześladowania dotkną grupy społeczne dotąd uprzywilejowane. Potwierdza w ten sposób prawdę, że to prosty lud przenosi wiarę przez najtrudniejsze czasy.
Czytanie z Księgi proroka Sofoniasza
Szukajcie Pana, wszyscy pokorni ziemi, którzy pełnicie Jego nakazy; szukajcie sprawiedliwości, szukajcie pokory, może się ukryjecie w dzień gniewu Pana. Zostawię pośród ciebie lud pokorny i biedny, a szukać będą schronienia w imieniu Pana. Reszta Izraela nie będzie czynić nieprawości ani mówić kłamstwa. I nie znajdzie się w ich ustach zwodniczy język, gdy paść się będą i wylegiwać, a nie będzie nikogo, kto by ich przestraszył.
PSALM
( Ps 146, 6c-7. 8-9a. 9bc-10)
Bóg jest obrońcą tych, którzy sami nie potrafią zatroszczyć się o swoje sprawy. On wymierza sprawiedliwość uciśnionym i chlebem karmi głodnych. A co najważniejsze, tym, co mają świadomość swojego ubóstwa, daje wstęp do nieba, bo dla Niego nie mają znaczenia ludzkie względy. Refren: Ubodzy duchem mają wstęp do nieba. Bóg wiary dochowuje na wieki, * uciśnionym wymierza sprawiedliwość, chlebem karmi głodnych, * wypuszcza na wolność uwięzionych. Refren. Pan przywraca wzrok ociemniałym, * Pan dźwiga poniżonych; Pan kocha sprawiedliwych, * Pan strzeże przybyszów. Refren. Ochrania sierotę i wdowę, * lecz występnych kieruje na bezdroża. Pan króluje na wieki, * Bóg twój, Syjonie, przez pokolenia. Refren.
DRUGIE CZYTANIE
( 1 Kor 1, 26-31)
Wspólnota pierwszych chrześcijan składała się w dużej części z ludzi prostych i ubogich. Nawet Apostołowie w większości nie byli ludźmi wykształconymi ani majętnymi. Przez takich właśnie ludzi dokonywało się głoszenie Ewangelii, dzięki czemu łatwo jest zauważyć, że skuteczność dzieła zbawienia zawdzięczamy Chrystusowi a nie talentom Apostołów.
Czytanie z Pierwszego Listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian
Przypatrzcie się, bracia, powołaniu waszemu. Niewielu tam mędrców według oceny ludzkiej, niewielu możnych, niewielu szlachetnie urodzonych. Bóg wybrał właśnie to, co głupie w oczach świata, aby zawstydzić mędrców, upodobał sobie w tym, co niemocne, aby mocnych poniżyć; i to, co nie jest szlachetnie urodzone według świata i wzgardzone, i to, co nie jest, wyróżnił Bóg, by to, co jest, unicestwić, tak by się żadne stworzenie nie chełpiło przed obliczem Boga. Przez Niego bowiem jesteście w Chrystusie Jezusie, który stał się dla nas mądrością od Boga i sprawiedliwością, i uświęceniem, i odkupieniem, aby, jak to jest napisane, “w Panu się chlubił ten, kto się chlubi”.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
( Mt 5, 12a) Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja. Cieszcie się i radujcie, albowiem wielka jest wasza nagroda w niebie. Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA
( Mt 5, 1-12a)
Ludzie Starego Przymierza często uznawali bogactwo, radość i inne atrybuty doczesnego powodzenia za przejaw Bożego błogosławieństwa. Tymczasem bieda, choroby i łzy były odbierane jako znak odwrócenia się Boga od człowieka wskutek ludzkich grzechów. Chrystus w Kazaniu na Górze nie tylko kwestionuje takie myślenie, ale nawet nazywa błogosławionymi ludzi odrzuconych przez świat.
Słowa Ewangelii według świętego Mateusza.
Jezus, widząc tłumy, wyszedł na górę. A gdy usiadł, przystąpili do Niego Jego uczniowie. Wtedy otworzył swoje usta i nauczał ich tymi słowami: “Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni, którzy płaczą, albowiem oni będą pocieszeni. Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię. Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni. Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią. Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą. Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi. Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni jesteście, gdy ludzie wam urągają i prześladują was, i gdy mówią kłamliwie wszystko złe na was z mego powodu. Cieszcie się i radujcie, albowiem wielka jest wasza nagroda w niebie”.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Miłość bliźniego
Człowiek jest istotą społeczną. Oznacza to, że jego życie realizuje się w oparciu o różne relacje międzyludzkie. Aby społeczność mogła funkcjonować, potrzebuje jasno określonych zasad. Ich rolą jest ułatwiać znajdowanie rozwiązań w sytuacjach wątpliwych oraz chronić przed ewentualnym zagrożeniem ze strony innych. W społeczności, jaką jest Kościół, te podstawowe zasady sprowadzają się do Dziesięciorga Przykazań Bożych. Uważna analiza ich treści pozwala zauważyć, iż służą one człowiekowi jak uliczne drogowskazy pokazujące właściwy kierunek poruszania się. Również te Boże “drogowskazy” podpowiadają człowiekowi, co należy czynić, aby iść drogą prowadzącą do zbawienia. Jezus Chrystus przypomina człowiekowi, że naczelną zasadą życia każdego ma być miłość Boga i bliźniego. Wobec samego Stwórcy miłość ta wyraża się w trosce o jak najwierniejsze zachowywanie Jego przykazań. Dbałość ta wynika ze świadomości, że przykazania są dowodem Bożej miłości i zatroskania o zbawienie człowieka, który potrzebuje Jego pomocy, gdyż sam jest słaby i omylny. Realizacja przykazania miłości wobec człowieka dokonuje się w różnych relacjach społecznych. Najważniejszymi z nich są więzy rodzinne: małżeńskie oraz pomiędzy rodzicami a dziećmi. Pozostałe dokonują się w większych społecznościach, w których żyje człowiek (sąsiedzkich, w miejscu pracy, w ramach miasta, gminy, państwa, świata). Każda z tych relacji domaga się innej formy wypełnienia przykazania miłości. Wszystkie zaś sprowadzają się do poszanowania zasad godności człowieka i wpływają na jego rozwój osobowy. Okazanie miłości bliźniemu w miejscu pracy dokonuje się przez solidne wypełnienie swoich obowiązków, gdyż łączy się ze świadomością, iż z efektów mojej pracy korzystają inni, a brakoróbstwo może się przyczynić do kalectwa lub śmierci bliźniego. Brak poszanowania oraz niszczenie mienia społecznego naraża na straty dobro wspólne i jest okradaniem społeczności z tego, co jest jej własnością. Nieprzestrzeganie kodeksu ruchu drogowego stwarza zagrożenie dla zdrowia i życia użytkowników dróg i jest łamaniem piątego przykazania, które domaga się poszanowania ludzkiego życia. Trzeba mieć świadomość, że moje postępowanie oddziałuje na innych i jestem odpowiedzialny za jego konsekwencje.
ks. Paweł Bogumił Sobuś
Modlitwa
Do Serca Twojego uciekamy się, Jezu, Boski Zbawicielu! Naszymi grzechami racz się nie zrażać, o Panie święty! Ale od wszelakich złych czynów racz nas zawsze zachować, Boże łaskawy i najlitościwszy! O Jezu dobry, Zbawicielu słodki, Pośredniku Boski, jedyna ucieczko nasza! W Sercu Twoim racz nas obmyć, do Serca Twojego racz nas przytulić, w Twym Sercu na wieki racz nas zachować.
