NR 45 / 2005 – XXIV NIEDZIELA ZWYKŁA

LITURGIA SŁOWA

KATECHEZA

WPROWADZENIE

Czy można przebaczać za często i ponad miarę? Wydaje się nam, że tak, że są granice przebaczenia. Podobnie myślał Piotr, dla którego siedmiokrotne przebaczenie wydawało się już niemożliwe. Ale Jezus Piotrowi nie pozwala stawiać granic przebaczeniu. Bóg sam bowiem sobie takich granic nie stawia. Bóg z serca przebacza zawsze, ilekroć go o to prosimy. Uniżmy się więc teraz przez miłosiernym Panem. Dzięki jego bowiem miłości żyjemy. PIERWSZE CZYTANIE (Syr 27, 30 – 28, 7) Odpuść winę bliźniemu Oko za oko, ząb za ząb – tak brzmi starożytne prawo odwetu, według którego każda krzywda domagała się zemsty. Jedynie krzywda pomszczona uważana była za rozliczoną i zapomnianą. Ustami mędrca Bóg przekazuje ludziom zupełnie nowe prawo. Oto najlepszą „zemstą” wobec brata jest przebaczenie. Ono też jest warunkiem Bożego przebaczenia wobec nas.

Czytanie z Księgi Syracydesa.

Złość i gniew są obrzydliwościami, których pełen jest grzesznik.
Tego, który się mści, spotka zemsta od Pana: On grzechy jego dokładnie zachowa w pamięci.
Odpuść winę bliźniemu, a wówczas, gdy błagać będziesz, zostaną ci odpuszczone grzechy.
Gdy człowiek żywi złość przeciw drugiemu, jakże u Pana szukać będzie uzdrowienia? Nie ma on miłosierdzia nad człowiekiem do siebie podobnym, jakże błagać będzie o odpuszczenie swoich własnych grzechów? Sam będąc ciałem trwa w nienawiści, któż więc odpokutuje za jego przewinienia? Pamiętaj na ostatnie rzeczy i przestań nienawidzieć, na rozkład ciała, na śmierć i trzymaj się przykazań.
Pamiętaj na przykazania i nie miej w nienawiści bliźniego, na przymierze Najwyższego i daruj obrazę. PSALM RESPONSORYJNY (Ps 103, 1-2. 3-4. 9-10. 11-12) Wszyscy popełniamy zło, biorąc na siebie wiele grzechów. Ale tego, co sami na siebie bierzemy, sami z siebie zrzucić nie możemy. Potrzebny jest ktoś większy od nas i od naszych grzechów. Tylko Bóg potrafi je nam zabrać i odsunąć od nas na wieki. Refren: Pan jest łaskawy, pełen miłosierdzia. Błogosław, duszo moja, Pana, * i wszystko, co jest we mnie, święte imię Jego. Błogosław, duszo moja, Pana * i nie zapominaj o wszystkich jego dobrodziejstwach. Refren. On odpuszcza wszystkie twoje winy * i leczy wszystkie choroby, On twoje życie ratuje od zguby, * obdarza cię łaską i zmiłowaniem. Refren. Nie zapamiętuje się w sporze, * nie płonie gniewem na wieki. Nie postępuje z nami według naszych grzechów * ani według win naszych nam nie odpłaca. Refren. Bo jak wysoko niebo wznosi się nad ziemią, * tak wielka jest łaska Pana dla Jego czcicieli. Jak odległy jest wschód od zachodu, * tak daleko odsunął od nas nasze winy. Refren. DRUGIE CZYTANIE (Rz 14, 7-9) W życiu i w śmierci należymy do Pana Życie chrześcijanina tylko pozornie jest takie samo jak nieochrzczonych. Podobnie jest ze śmiercią; tylko pozornie jest taka sama jak innych. Ci bowiem, którzy przez chrzest zostali wszczepieni w Chrystusa, stają się nowym stworzeniem. Ich życie więc i ich śmierć nie należą już do nich samych.

Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Rzymian.

Bracia:
Nikt z nas nie żyje dla siebie i nikt nie umiera dla siebie: jeżeli bowiem żyjemy, żyjemy dla Pana; jeżeli zaś umieramy, umieramy dla Pana. I w życiu więc, i w śmierci należymy do Pana. Po to bowiem Chrystus umarł i powrócił do życia, by zapanować tak nad umarłymi, jak nad żywymi. ŚPIEW PRZED EWANGEILĄ (J 13, 34) Alleluja, alleluja, alleluja. Daję wam przykazanie nowe, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem. Alleluja, alleluja, alleluja. EWANGELIA (Mt 18, 21-35) Przypowieść o nielitościwym dłużniku Miłosierdziem rządzi prawo naczyń połączonych. Przebaczenie czy też jego brak zawsze niosą za sobą poważne konsekwencje. Miłość bowiem rodzi miłość, a chęć zemsty domaga się natychmiastowej sprawiedliwości. Świat nie dzieli się więc na tych, którzy potrzebują miłosierdzia i na tych, którzy go nie potrzebują – potrzebują go bowiem wszyscy. Świat dzieli się na tych, którzy przebaczają i tych, którzy przebaczać nie chcą. Domagając się dla innych sprawiedliwości, sami ją ściągają na siebie.

+ Słowa Ewangelii według świętego Mateusza.

Piotr zbliżył się do Jezusa i zapytał: “Panie, ile razy mam przebaczyć, jeśli mój brat wykroczy przeciwko mnie? Czy aż siedem razy?”. Jezus mu odrzekł: “Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy.
Dlatego podobne jest królestwo niebieskie do króla, który chciał się rozliczyć ze swymi sługami. Gdy zaczął się rozliczać, przyprowadzono mu jednego, który mu był winien dziesięć tysięcy talentów. Ponieważ nie miał z czego ich oddać, pan kazał sprzedać go razem z żoną, dziećmi i całym jego mieniem, aby tak dług odzyskać. Wtedy sługa upadł przed nim i prosił go: ‘Panie, miej cierpliwość nade mną, a wszystko ci oddam’. Pan ulitował się nad tym sługą, uwolnił go i dług mu darował.
Lecz gdy sługa ów wyszedł, spotkał jednego ze współsług, który mu był winien sto denarów. Chwycił go i zaczął dusić, mówiąc: ‘Oddaj, coś winien’. Jego współsługa upadł przed nim i prosił go: ‘Miej cierpliwość nade mną, a oddam tobie’. On jednak nie chciał, lecz poszedł i wtrącił go do więzienia, dopóki nie odda długu.
Współsłudzy jego widząc, co się działo, bardzo się zasmucili. Poszli i opowiedzieli swemu panu wszystko, co zaszło. Wtedy pan jego wezwał go przed siebie i rzekł mu: ‘Sługo niegodziwy! Darowałem ci cały ten dług, ponieważ mnie prosiłeś. Czyż więc i ty nie powinieneś był ulitować się nad swoim współsługą, jak ja ulitowałem się nad tobą?’. I uniesiony gniewem pan jego kazał wydać go katom, dopóki mu całego długu nie odda. Podobnie uczyni wam Ojciec mój niebieski, jeżeli każdy z was nie przebaczy z serca swemu bratu”.