NR 47 / 2005 – XXVI NIEDZIELA ZWYKŁA

LITURGIA SŁOWA

KATECHEZA

WPROWADZENIE

Nie chcę – te słowa z przypowieści o dwóch synach właściciela winnicy najkrócej charakteryzują grzech człowieka. Każdy grzech w swej istocie jest bowiem odrzuceniem woli Boga i postawieniem w jej miejsce swojej woli. Zanim w modlitwie Ojcze nasz wyznamy dzisiaj przed Bogiem Bądź wola twoja, przeprośmy Go za nasze grzechy, za to, iż bardziej posłuszni jesteśmy własnym pragnieniom niż Jego świętej woli. PIERWSZE CZYTANIE (Ez 18, 25-28) Życie człowieka składa się z tego, kim był, kim jest i kim jeszcze może się stać. Tym jednak, co go determinuje, wcale nie jest jego przeszłość. Bóg przez proroka Ezechiela przypomina nam, że nie to jest najważniejsze, jacy byliśmy, ale to, jacy jesteśmy. Wobec Boga liczy się jedynie nasze dzisiaj. Tylko z niego jesteśmy sądzeni.

Czytanie z Księgi proroka Ezechiela.

To mówi Pan Bóg:
“Wy mówicie: ‘Sposób postępowania Pana nie jest słuszny’. Słuchaj jednakże, domu Izraela: Czy mój sposób postępowania jest niesłuszny, czy raczej wasze postępowanie jest przewrotne? Jeśli sprawiedliwy odstąpił od sprawiedliwości, dopuszczał się grzechu i umarł, to umarł z powodu grzechów, które popełnił.
A jeśli bezbożny odstąpi od bezbożności, której się oddawał, i postępuje według prawa i sprawiedliwości, to zachowa duszę swoją przy życiu. Zastanowił się i odstąpił od wszystkich swoich grzechów, które popełniał, i dlatego na pewno żyć będzie, a nie umrze”. PSALM RESPONOSRYJNY (Ps 25, 4-5. 6-7. 8-9) Są drogi ludzkie i drogi Boże. Drogi ludzkie bywają błędne, kręte i naznaczone grzechami. Drogi Boże to ścieżki łaski, dobroci i miłosierdzia. Życie człowieka to porzucanie błędnych dróg ludzkich i poszukiwanie Bożych ścieżek. W tym poszukiwaniu nie jesteśmy sami – Bóg uczy nas swoich ścieżek. Refren: Wspomnij, o Panie, na swe miłosierdzie. Daj mi poznać Twoje drogi, Panie, * naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami. Prowadź mnie w prawdzie według Twych pouczeń, * Boże i Zbawco, w Tobie mam nadzieję. Refren. Wspomnij na swoje miłosierdzie, Panie, * na swoją miłość, która trwa od wieków. Nie pamiętaj mi grzechów i win mej młodości, + lecz o mnie pamiętaj w swoim miłosierdziu, * ze względu na dobroć Twą, Panie. Refren. Dobry jest Pan i prawy, * dlatego wskazuje drogę grzesznikom. Pomaga pokornym czynić dobrze, * uczy pokornych dróg swoich. Refren. DRUGIE CZYTANIE (Flp 2, 1-11) Jezus Chrystus wzorem pokory. W jaki sposób osiągnąć jedność we wspólnocie wierzących w Chrystusa? Święty Paweł daje nam na to pytanie jasną odpowiedź. Jest nią sam Jezus Chrystus. Tak jak On, trzeba w pokorze uniżyć samego siebie, a innych oceniać wyżej od siebie. Tylko tak można uniknąć zazdrości, niewłaściwego współzawodnictwa, szukania próżnej chwały. Tylko tak można budować jedność.

Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Filipian.

Bracia:
Jeśli jest jakieś napomnienie w Chrystusie, jeśli jakaś moc przekonująca Miłości, jeśli jakiś udział w Duchu, jeśli jakieś serdeczne współczucie, dopełnijcie mojej radości przez to, że będziecie mieli te same dążenia: tę samą miłość i wspólnego ducha, pragnąc tylko jednego, a niczego nie pragnąc dla niewłaściwego współzawodnictwa ani dla próżnej chwały, lecz w pokorze oceniając jedni drugich za wyżej stojących od siebie. Niech każdy ma na oku nie tylko swoje własne sprawy, ale też i drugich.
Niech was ożywia to dążenie, które było w Chrystusie Jezusie.
On, istniejąc w postaci Bożej,
nie skorzystał ze sposobności,
aby na równi być z Bogiem,
lecz ogołocił samego siebie,
przyjąwszy postać sługi,
stawszy się podobnym do ludzi.
A w tym co zewnętrzne, uznany za człowieka,
uniżył samego siebie,
stawszy się posłusznym aż do śmierci,
i to śmierci krzyżowej.
Dlatego też Bóg wywyższył Go nad wszystko
i darował Mu imię
ponad wszelkie imię,
aby na imię Jezusa
zgięło się każde kolano
istot niebieskich i ziemskich, i podziemnych,
i aby wszelki język wyznał,
że Jezus Chrystus jest Panem,
ku chwale Boga Ojca. ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (J 10, 27) Alleluja, alleluja, alleluja. Moje owce słuchają mojego głosu, Ja znam je, a one idą za Mną. Alleluja, alleluja, alleluja. EWANGELIA (Mt 21, 28-32) Nawrócenie prowadzi do zbawienia. Bóg jest jak właściciel winnicy, który posyła do pracy swych synów. Do Niego należy słowo powołania, do nas czyn odpowiedzi. Wiara bowiem nie jest ani pobożnym uczuciem, ani intelektualną przygodą. Jest czynem posłusznym woli Ojca. I właśnie dlatego, jeśli tylko uwierzą i pójdą drogą wiary, do królestwa niebieskiego ubiegnąć mogą nas ci, którzy już wydają się nam potępieni.

+ Słowa Ewangelii według świętego Mateusza.

Jezus powiedział do arcykapłanów i starszych ludu:
“Co myślicie? Pewien człowiek miał dwóch synów. Zwrócił się do pierwszego i rzekł: ‘Dziecko, idź dzisiaj i pracuj w winnicy’. Ten odpowiedział: ‘Idę, Panie’, lecz nie poszedł. Zwrócił się do drugiego i to samo powiedział. Ten odparł: ‘Nie chcę’. Później jednak opamiętał się i poszedł. Któryż z tych dwóch spełnił wolę ojca?”.
Mówią Mu: “Ten drugi”.
Wtedy Jezus rzekł do nich: “Zaprawdę powiadam wam: Celnicy i nierządnice wchodzą przed wami do królestwa niebieskiego. Przyszedł bowiem do was Jan drogą sprawiedliwości, a wyście mu nie uwierzyli. Celnicy zaś i nierządnice uwierzyli mu. Wy patrzyliście na to, ale nawet później nie opamiętaliście się, żeby mu uwierzyć”.