NR 30 / 2007 – X NIEDZIELA ZWYKŁA

LITURGIA SŁOWA

KATECHEZA

WPROWADZENIE

Bóg jest Panem życia, od Niego ono pochodzi i do Niego powraca. Dzisiejsza liturgia przypomina nam tę prawdę, ukazując wielką moc Boga, która może cofnąć niszczące działanie śmierci i obdarzyć na powrót życiem. Przybliżmy się więc z ufnością do źródła życia i poprzez uczestnictwo w Eucharystii zaczerpnijmy z niego obficie.
PIERWSZE CZYTANIE (l Krl 17, 17-24)
Opowiadanie o wskrzeszeniu syna wdowy, u której gościł Eliasz, ukazuje moc Boga, odpowiadającego na pokorną prośbę swego sługi. Wdowa czyniła wyrzuty Eliaszowi, że jego obecność przyniosła niepokój i nieszczęście do jej domu, że przypomniał jej grzech, przez który – jak sądziła – umarł jej syn. Błagając Boga o przywrócenie życia chłopcu Eliasz czyni to właściwie po to, by przywrócić wiarę kobiecie. I tak się dzieje – znak wskrzeszenia staje się początkiem wielkiej wiary i przylgnięcia do Boga.

Czytanie z Pierwszej Księgi Królewskiej

Po tych wydarzeniach zachorował syn kobiety, będącej głową rodziny. Niebawem jego choroba tak bardzo się wzmogła, że przestał oddychać. Wówczas powiedziała ona Eliaszowi: «Czego ty, mężu Boży, chcesz ode mnie? Czy po to przyszedłeś do mnie, aby mi przypomnieć moją winę i przyprawić o śmierć mego syna?».
Na to Eliasz jej odpowiedział: «Daj mi twego syna». Następnie wziąwszy go z jej łona, zaniósł go do górnej izby, gdzie sam mieszkał, i położył go na swoim łóżku. Potem wzywając Pana rzekł: «O Panie, Boże mój! Czy nawet na wdowę, u której zamieszkałem, sprowadzasz nieszczęście, dopuszczając śmierć jej syna?». Później trzykrotnie rozciągnął się nad dzieckiem i znów wzywając Pana rzekł: «O Panie, Boże mój! Błagam Cię, niech dusza tego dziecka wróci do niego!».
Pan zaś wysłuchał wołania Eliasza, gdyż dusza dziecka powróciła do niego, i ożyło. Wówczas Eliasz wziął dziecko i zniósł z górnej izby tego domu, i zaraz oddał je matce. Następnie Eliasz rzekł: «Patrz, syn twój żyje».
A wtedy ta kobieta powiedziała do Eliasza: «Teraz już wiem, że naprawdę jesteś mężem Bożym i słowo Pana w twoich ustach jest prawdą».
PSALM (Ps 30, 2-4. 5-6ab. 11 i 12a i 13b)
Panie, mój Boże, z krainy umarłych wywołałeś moją duszę – tak razem z Psalmistą mógł zawołać syn wdowy wskrzeszony za pośrednictwem modlitw Eliasza oraz młodzieniec z Nain, wskrzeszony przez Jezusa. Ale nie tylko oni, także i my, którzy poprzez sakrament pokuty i pojednania doświadczamy mocy Jezusa, która wskrzesza nas ze śmierci do życia. [c1]Refren:[/c1] Sławię Cię, Panie, bo mnie wybawiłeś. Sławię Cię, Panie, bo mnie wybawiłeś [c1]*[/c1] i nie pozwoliłeś mym wrogom naśmiewać się ze mnie. Panie, Boże mój, do Ciebie wołałem, a Tyś mnie uzdrowił, [c1]†[/c1] Panie, mój Boże, z krainy umarłych wywołałeś moją duszę [c1]*[/c1] i ocaliłeś mi życie spośród schodzących do grobu. [c1]Ref.[/c1] Śpiewajcie psalm wszyscy miłujący Pana [c1]*[/c1] i pamiętajcie o Jego świętości. Gniew Jego bowiem trwa tylko przez chwilę, [c1]*[/c1] a Jego łaska przez całe życie. [c1]Ref.[/c1] Wysłuchaj mnie, Panie, zmiłuj się nade mną, [c1]*[/c1] Panie, bądź moją pomocą. Zamieniłeś w taniec mój żałobny lament. [c1]*[/c1] Boże mój i Panie, będę Cię sławił na wieki. [c1]Ref.[/c1]
DRUGIE CZYTANIE (Ga l, 11-19)
Święty Paweł opowiada nam dzisiaj historię swojego powołania. Nie jest to nic innego, jak ukazanie wielkiej mocy Chrystusa zmartwychwstałego, który dokonał w Pawle duchowego wskrzeszenia. Skutki tego wskrzeszenia okazały się o wiele większe, niż jakiekolwiek fizyczne wskrzeszenie do życia. Odtąd żyjący łaską Bożą Paweł stał się żarliwym apostołem wielu narodów.

Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Galatów

Oświadczam wam bracia, że głoszona przeze mnie Ewangelia nie jest wymysłem ludzkim. Nie otrzymałem jej bowiem ani nie nauczyłem się od jakiegoś człowieka, lecz objawił mi ją Jezus Chrystus.
Słyszeliście przecież o moim postępowaniu ongiś, gdy jeszcze wyznawałem judaizm, jak z niezwykłą gorliwością zwalczałem Kościół Boży i usiłowałem go zniszczyć, jak w żarliwości o judaizm przewyższałem wielu moich rówieśników z mego narodu, jak byłem szczególnie wielkim zapaleńcem w zachowywaniu tradycji moich przodków.
Gdy jednak spodobało się Temu, który wybrał mnie jeszcze w łonie matki mojej i powołał łaską swoją, aby objawić Syna swego we mnie, bym Ewangelię o Nim głosił poganom, natychmiast, nie radząc się ciała i krwi ani nie udając się do Jerozolimy, do tych, którzy apostołami stali się pierwej niż ja, skierowałem się do Arabii, a później znowu wróciłem do Damaszku. Następnie trzy lata później udałem się do Jerozolimy dla zapoznania się z Kefasem, zatrzymując się u niego tylko piętnaście dni. Spośród zaś innych, którzy należą do grona apostołów, widziałem jedynie Jakuba, brata Pańskiego.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Łk 7, 16) [c1]Aklamacja:[/c1] Alleluja, alleluja, alleluja.

Wielki prorok powstał między nami

i Bóg nawiedził lud swój. [c1]Aklamacja:[/c1] Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Łk 7, 11-17)
Pan użalił się nad nią. Te słowa z dzisiejszej Ewangelii objawiają nam, że Bóg nie jest obojętny na naszą krzywdę i cierpienie. Serce Boga jest pełne współczucia. Motywem dokonanego przez Jezusa cudu wskrzeszenia było właśnie współczucie. Nikt nie prosił Go, aby to uczynił, to Jego miłujące Serce nie mogło pozostać obojętne. Pamiętajmy, że mamy w Jezusie przyjaciela, który nie odwróci się od nas w chwili nieszczęścia.

Słowa Ewangelii według świętego Łukasza

Jezus udał się do pewnego miasta, zwanego Nain; a szli z Nim Jego uczniowie i tłum wielki. Gdy zbliżył się do bramy miejskiej, właśnie wynoszono umarłego, jedynego syna matki, a ta była wdową. Towarzyszył jej spory tłum z miasta.
Na jej widok Pan użalił się nad nią i rzekł do niej: «Nie płacz». Potem przystąpił, dotknął się mar, a ci, którzy je nieśli, stanęli, i rzekł: «Młodzieńcze, tobie mówię, wstań». Zmarły usiadł i zaczął mówić; i oddał go jego matce.
A wszystkich ogarnął strach; wielbili Boga i mówili: «Wielki prorok powstał wśród nas i Bóg łaskawie nawiedził lud swój». I rozeszła się ta wieść o Nim po całej Judei i po całej okolicznej krainie.