NR 31 / 2007 – XI NIEDZIELA ZWYKŁA

LITURGIA SŁOWA

KATECHEZA

WPROWADZENIE

Każdy z nas doświadcza słabości i grzechu. Nikt, mimo wysiłku i szczerych chęci nie jest od tego wolny. Ale nie to jest ważne, żeby być bez skazy, ale żeby uwierzyć w uzdrawiającą miłość Jezusa i ufnie przyjść do Niego z raną zadaną przez grzech. Prośmy Boga o taką wiarę i uczmy się jej od tych, którzy ją mieli, a o których mówi dzisiejsza liturgia słowa.
PIERWSZE CZYTANIE (2 Sm 12, 1. 7-10. 13)
Wielki jest grzech Dawida, o którym mówi pierwsze czytanie. Prorok Natan w imieniu Boga objawia Dawidowi całą prawdę o jego winie. Bóg obdarzył Dawida wieloma łaskami, szczególną przyjaźnią, dlatego grzech jego ma jeszcze większy wymiar, jest zdradą przyjaciela. Ale nie ma takiego grzechu, którego by Bóg nie przebaczył, warunek jest tylko jeden – umieć stanąć w prawdzie, przyznać się do winy i z serca żałować. Tak uczynił Dawid i grzech jego został przebaczony.

Czytanie z Drugiej Księgi Samuela

Bóg posłał do Dawida proroka Natana. Ten przybył do niego i powiedział: «To mówi Pan, Bóg Izraela: „Ja namaściłem cię na króla nad Izraelem. Ja uwolniłem cię z mocy Saula. Dałem ci dom twojego pana; a żony twego pana na twoje łono, oddałem ci dom Izraela i Judy, a gdyby i tego było za mało, dodałbym ci jeszcze więcej.
Czemu zlekceważyłeś słowo Pana, popełniając to, co złe w Jego oczach? Zabiłeś mieczem Chetytę Uriasza, a jego żonę wziąłeś sobie za małżonkę. Zamordowałeś go mieczem Ammonitów. Dlatego właśnie miecz nie oddali się od domu twojego na wieki, albowiem Mnie zlekceważyłeś, a żonę Uriasza Chetyty wziąłeś sobie za małżonkę”».
Dawid rzekł do Natana: «Zgrzeszyłem wobec Pana». Natan odrzekł Dawidowi: «Pan odpuszcza ci też twój grzech, nie umrzesz».
PSALM (Ps 32, 1-2. 5. 7 i 11)
Daruj mi Panie winę mego grzechu – słowa te wypowiedziane z wiarą dają dostęp do Bożego przebaczenia. Początkiem drogi łaski jest przyznanie się do winy i ufne zwrócenie do Boga o pomoc. A Bóg zawsze odpowiada na modlitwę skruszonego serca. [c1]Refren:[/c1] Daruj mi, Panie, winę mego grzechu. Szczęśliwy człowiek, któremu odpuszczona została nieprawość, [c1]*[/c1] a jego grzech zapomniany. Szczęśliwy ten, któremu Pan nie poczytuje winy, [c1]*[/c1] a w jego duszy nie kryje się podstęp. [c1]Ref.[/c1] Grzech wyznałem Tobie [c1]*[/c1] i nie ukryłem mej winy. Rzekłem: «Wyznaję mą nieprawość Panu», [c1]*[/c1] a Ty darowałeś niegodziwość mego grzechu. [c1]Ref.[/c1] Ty jesteś moją ucieczką, wyrwiesz mnie z ucisku, [c1]*[/c1] otoczysz mnie radością z mego ocalenia. Cieszcie się i weselcie w Panu, sprawiedliwi [c1]*[/c1] radośnie śpiewajcie wszyscy prawego serca. [c1]Ref.[/c1]
DRUGIE CZYTANIE (Ga 2, 16. 19-21)
Nauczanie św. Pawła o usprawiedliwieniu płynącym z wiary można potraktować jako wyjaśnienie dzisiejszej Ewangelii. Sam Paweł doświadczył łaski płynącej z miłości Jezusa, która przemieniła jego serce i uczyniła go apostołem. Dlatego wie, że jedynie wiara w Jezusa, w to, że On przyjął na siebie nasz grzech i przez swoją śmierć uwolnił nas od niego, daje prawdziwą wolność i przemianę.

Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Galatów

Bracia:
Przeświadczeni, że człowiek osiąga usprawiedliwienie nie przez wypełnianie Prawa za pomocą uczynków, lecz jedynie przez wiarę w Jezusa Chrystusa, my właśnie uwierzyliśmy w Chrystusa Jezusa, by osiągnąć usprawiedliwienie z wiary w Chrystusa, a nie przez wypełnianie Prawa za pomocą uczynków, jako że przez wypełnianie Prawa nikt nie osiągnie usprawiedliwienia.
Tymczasem ja dla Prawa umarłem przez Prawo, aby żyć dla Boga: razem z Chrystusem zostałem przybity do krzyża. Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus. Choć nadal prowadzę życie w ciele, jednak obecne życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie. Nie mogę odrzucić łaski danej przez Boga. Jeżeli zaś usprawiedliwienie dokonuje się przez Prawo, to Chrystus umarł na darmo.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (1 J 4, 10b) [c1]Aklamacja:[/c1] Alleluja, alleluja, alleluja.

Bóg pierwszy nas umiłował i posłał swojego Syna

jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy. [c1]Aklamacja:[/c1] Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (dłuższa, Łk 7, 36 – 8, 3)
Dzisiejsza Ewangelia przedstawia nam wydarzenie w domu faryzeusza, w którym gościł Jezus. Do sali wchodzi kobieta grzeszna i podchodzi do Jezusa, nie zważając na pełne pogardy spojrzenia kierowane w jej stronę przez ludzi , którzy uważają się za sprawiedliwych. Ona jest wolna od lęku, nie boi się pogardy, dla niej liczy się tylko jedno: Jezus i spotkanie z Nim. Jezus zna jej wiarę, dlatego obdarza ją miłością i przebaczeniem, kierując do niej uzdrawiające słowa: Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju.

Słowa Ewangelii według świętego Łukasza

Jeden z faryzeuszów zaprosił Jezusa do siebie na posiłek. Wszedł więc do domu faryzeusza i zajął miejsce za stołem. A oto kobieta, która prowadziła w mieście życie grzeszne, dowiedziawszy się, że jest gościem w domu faryzeusza, przyniosła flakonik alabastrowy olejku i stanąwszy z tyłu u nóg Jego, płacząc, zaczęła oblewać Jego nogi i włosami swej głowy je wycierać. Potem całowała Jego stopy i namaszczała je olejkiem.
Widząc to faryzeusz, który Go zaprosił, mówił sam do siebie: «Gdyby On był prorokiem, wiedziałby, co za jedna i jaka jest ta kobieta, która się Go dotyka, że jest grzesznicą».
Na to Jezus rzekł do niego: «Szymonie, muszę ci coś powiedzieć».
On rzekł: «Powiedz, Nauczycielu».
«Pewien wierzyciel miał dwóch dłużników. Jeden winien mu był pięćset denarów, a drugi pięćdziesiąt. Gdy nie mieli z czego oddać, darował obydwom. Który więc z nich będzie go bardziej miłował?»
Szymon odpowiedział: «Sądzę, że ten, któremu więcej darował».
On mu rzekł: «Słusznie osądziłeś».
Potem zwrócił się do kobiety i rzekł Szymonowi: «Widzisz tę kobietę? Wszedłem do twego domu, a nie podałeś Mi wody do nóg; ona zaś łzami oblała Mi stopy i swymi włosami je otarła. Nie dałeś Mi pocałunku; a ona, odkąd wszedłem, nie przestaje całować nóg moich. Głowy nie namaściłeś Mi oliwą; ona zaś olejkiem namaściła moje nogi. Dlatego powiadam ci: Odpuszczone są jej liczne grzechy, ponieważ bardzo umiłowała. A ten, komu mało się odpuszcza, mało miłuje».
Do niej zaś rzekł: «Twoje grzechy są odpuszczone».
Na to współbiesiadnicy zaczęli mówić sami do siebie: «Któż On jest, że nawet grzechy odpuszcza?».
On zaś rzekł do kobiety: «Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju».
Następnie wędrował przez miasta i wsie, nauczając i głosząc Ewangelię o królestwie Bożym. A było z Nim Dwunastu oraz kilka kobiet, które uwolnił od złych duchów i od słabości: Maria, zwana Magdaleną, którą opuściło siedem złych duchów; Joanna, żona Chuzy, zarządcy u Heroda; Zuzanna i wiele innych, które im usługiwały ze swego mienia.