NR 32 / 2007 – UROCZYSTOŚĆ NARODZENIA ŚW. JANA CHRZCICIELA – Msza w dzień

WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA


UKOCHAŁ AŻ DO ŚMIERCI


LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE



Święty Jan Chrzciciel to człowiek wybrany przez Boga, by wskazać na Jezusa jako na Oblubieńca Kościoła i Baranka Bożego. Porównywany do proroka Eliasza, św. Jan jest prorokiem wskazującym na Emmanuela – Boga bliskiego, który się objawił w osobie Jezusa Chrystusa i przyszedł do swoich. Razem ze św. Janem radujemy się dziełem zbawienia, do którego i nas Bóg zechciał powołać.

PIERWSZE CZYTANIE
(Iz 49, 1-6)
Prorok Izajasz wyznaje, że już w chwili poczęcia człowiek jest dla Boga znany i przewidziany do zadania, jakie powinien wykonać w swoim życiu. Bez względu na to, jaki szczególny charyzmat otrzymujemy od Boga, wszyscy jesteśmy powołani do współpracy w dziele zbawienia świata: by się stać światłością dla wszystkich, którzy jeszcze nie mają pełnego udziału w dobrach Bożej obietnicy.

Czytanie z Księgi proroka Izajasza

Wyspy, posłuchajcie Mnie! Ludy najdalsze, uważajcie! Powołał mnie Pan już z łona mej matki, od jej wnętrzności wspomniał moje imię. Ostrym mieczem uczynił me usta, w cieniu swej ręki mnie ukrył. Uczynił ze mnie strzałę zaostrzoną, utaił mnie w swoim kołczanie. I rzekł mi: «Tyś sługą moim, w tobie się rozsławię».
Ja zaś mówiłem: Próżno się trudziłem, na darmo i na nic zużyłem me siły. Lecz moje prawo jest u Pana i moja nagroda u Boga mego. Wsławiłem się w oczach Pana, Bóg mój stał się moją siłą».
A teraz przemówił Pan, który mnie ukształtował od urodzenia na swego sługę, bym nawrócił do Niego Jakuba i zgromadził Mu Izraela.
I rzekł mi: «To zbyt mało, iż jesteś mi sługą dla podźwignięcia pokoleń Jakuba i sprowadzenia ocalałych z Izraela. Ustanowię cię światłością dla pogan, aby moje zbawienie dotarło aż do krańców ziemi».
PSALM
(Ps 139, 1-3. 13-14ab. 14c-15)
Psalm, którym modlimy się w dzisiejszej liturgii, jest dziękczynieniem złożonym Bogu za dzieło naszego stworzenia. Bóg nas przenika i zna, utkał nasze ciało w łonie matki i obdarzył nas życiem duchowym.
[c1]Refren:[/c1] Sławię Cię, Panie, za to, żeś mnie stworzył. Przenikasz i znasz mnie, Panie, [c1]*[/c1] Ty wiesz, kiedy siedzę i wstaję. Z daleka spostrzegasz moje myśli, [c1]†[/c1] przyglądasz się, jak spoczywam i chodzę,[c1]*[/c1] i znasz moje wszystkie drogi. [c1]Ref.[/c1] Ty bowiem stworzyłeś moje wnętrze [c1]*[/c1] i utkałeś mnie w łonie mej matki. Sławię Cię, żeś mnie tak cudownie stworzył, [c1]*[/c1] godne podziwu są Twoje dzieła. [c1]Ref.[/c1] I duszę moją znasz do głębi. [c1]*[/c1] Nie tajna Ci istota, kiedy w ukryciu nabierałem kształtów, [c1]*[/c1] utkany we wnętrzu ziemi. [c1]Ref.[/c1]
DRUGIE CZYTANIE
(Dz 13, 22-26)
Święty Paweł, mówiąc o historii zbawienia, dostrzega szczególną rolę, jaką pełni w niej św. Jan Chrzciciel. Głosił on ludowi izraelskiemu chrzest nawrócenia. Aby wejść do królestwa Bożego trzeba najpierw przez nawrócenie i przemianę życia przyjąć z ufnością królestwo Boże do swojego wnętrza.

Czytanie z Dziejów Apostolskich

W synagodze w Antiochii Pizydyjskiej Paweł powiedział:
«Bóg dał ojcom naszym Dawida na króla, o którym też dał świadectwo w słowach: „Znalazłem Dawida, syna Jessego, człowieka po mojej myśli, który we wszystkim wypełni moją wolę”. Z jego to potomstwa, stosownie do obietnicy, wyprowadził Bóg Izraelowi Zbawiciela Jezusa. Przed Jego przyjściem Jan głosił chrzest nawrócenia całemu ludowi izraelskiemu.
A pod koniec swojej działalności Jan mówił: „Ja nie jestem tym, za kogo mnie uważacie. Po mnie przyjdzie Ten, któremu nie jestem godny rozwiązać sandałów na nogach”.
Bracia, synowie rodu Abrahama i ci spośród was, którzy się boją Boga! Nam została przekazana nauka o tym zbawieniu».
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
(Łk 1, 76) [c1]Aklamacja:[/c1] Alleluja, alleluja, alleluja.

Ty, dziecię, zwać się będziesz prorokiem Najwyższego,

gdyż pójdziesz przed Panem rzygotować Mu drogę. [c1]Aklamacja:[/c1] Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA
(Łk 1, 57-66. 80)
Przyjściu św. Jana na świat towarzyszą nadzwyczajne znaki. Zapowiedź narodzenia dokonała się w świątyni. Zachariasz otrzymuje wówczas znak milczenia. Kiedy Elżbieta urodziła syna, rozwiązuje się język ojca i wielbi on Boga. Kolejnym znakiem jest samo życie Jana Chrzciciela: żył on na pustyni, aż do dnia rozpoczęcia swojej misji. To wszystko wskazuje na to, że nadszedł czas wielkich znaków ze strony Boga. Największym spośród tych znaków okaże się sam Jezus, który w pełni objawia nam Ojca.

Słowa Ewangelii według świętego Łukasza

Dla Elżbiety nadszedł czas rozwiązania i urodziła syna. Gdy jej sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał tak wielkie miłosierdzie nad nią, cieszyli się z nią razem. Ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecię, i chcieli mu dać imię ojca jego, Zachariasza.
Jednakże matka jego odpowiedziała: «Nie, lecz ma otrzymać imię Jan».
Odrzekli jej: «Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię». Pytali więc znakami jego ojca, jak by go chciał nazwać.
On zażądał tabliczki i napisał: «Jan będzie mu na imię». I wszyscy się dziwili. A natychmiast otworzyły się jego usta, język się rozwiązał i mówił wielbiąc Boga. I padł strach na wszystkich ich sąsiadów. W całej górskiej krainie Judei rozpowiadano o tym wszystkim, co się zdarzyło. A wszyscy, którzy o tym słyszeli, brali to sobie do serca i pytali: «Kimże będzie to dziecię?». Bo istotnie ręka Pańska była z nim.
Chłopiec zaś rósł i wzmacniał się duchem; a żył na pustkowiu aż do dnia ukazania się przed Izraelem.


KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE


Dzięki serdecznej litości naszego Boga, nawiedziło nas z wysoka Wschodzące Słońce. (Łk 1, 78)