NR 47 / 2007 – XXVI NIEDZIELA ZWYKŁA

LITURGIA SŁOWA

KATECHEZA

WPROWADZENIE

Jedną z największych pokus, których doznaje człowiek przez całe swe życie, jest żądza bogactwa i sławy. Być może i nam czasem się wydaje, że pieniądze mogą nam zapewnić szczęście i bezpieczeństwo. Tymczasem Jezus pragnie dzisiaj przypomnieć, że przed Bogiem nie liczą się posiadane przez nas dobra, lecz to, czy jesteśmy bogaci duchowo. Jaki dar z siebie możemy dziś złożyć Bogu w tej Eucharystii?
PIERWSZE CZYTANIE (Am 6, 1a. 4-7)
Prorok Amos bardzo dosadnie piętnuje beztroskie życie bogaczy, którzy opływają w rozkosze, wszystkiego mają pod dostatkiem, a jedynym ich zmartwieniem i zajęciem jest obmyślanie nowych zabaw i rozrywek. Niestety, w oczach Bożych tacy nic nie znaczą. Nadejdzie dzień, w którym utracą wszystko i w ich rękach pozostanie… pustka.

Czytanie z Księgi proroka Amosa

To mówi Pan wszechmogący:
«Biada beztroskim na Syjonie i dufnym na górze Samarii. Leżą na łożach z kości słoniowej i wylegują się na dywanach; jedzą jagnięta z trzody i cielęta ze środka obory. Fałszywie śpiewają przy dźwiękach harfy i jak Dawid obmyślają sobie instrumenty do grania. Piją czaszami wino i najlepszym olejkiem się namaszczają, a nic się nie martwią upadkiem domu Józefa. Dlatego teraz ich poprowadzę na czele wygnańców, a zniknie krzykliwe grono hulaków».
PSALM (Ps 146, 6c-7. 8-9a. 9bc-10)
Jest wiele motywów, by wysławiać łaskawość Boga. Dzisiejszy Psalm podaje tylko niektóre z nich, a wszystkie je moglibyśmy streścić w słowach: miłosierdzie i dobroć. [c1]Refren:[/c1] Chwal, duszo moja, Pana, Stwórcę swego. [c1]lub:[/c1] Alleluja. On wiary dochowuje na wieki, [c1]*[/c1] uciśnionym wymierza sprawiedliwości, chlebem karmi głodnych, [c1]*[/c1] wypuszcza na wolność uwięzionych. [c1]Ref.[/c1] Pan przywraca wzrok ociemniałym, [c1]*[/c1] Pan dźwiga poniżonych, Pan kocha sprawiedliwych, [c1]*[/c1] Pan strzeże przybyszów. [c1]Ref.[/c1] Ochrania sierotę i wdowę, [c1]*[/c1] lecz występnych kieruje na bezdroża. Pan króluje na wieki, [c1]*[/c1] Bóg twój, Syjonie, przez pokolenia. [c1]Ref.[/c1]
DRUGIE CZYTANIE (1 Tm 6, 11-16)
Całe życie chrześcijanina jest szczególną walką. Nierzadko trzeba wiele się natrudzić, by nie utracić wiary i pobożności. Człowiek wierzący ciągle też musi pracować nad sobą, by być sprawiedliwym w osądzaniu bliźnich, by odnosić się do nich z łagodnością i cierpliwością. Wzorem naszego postępowania niech zawsze będzie jedyny nasz Mistrz. Jak najczęściej przyglądajmy się Jego czynom opisanym na kartach Ewangelii i starajmy się naśladować Jego przykład w swoim życiu.

Czytanie z Pierwszego Listu świętego Pawła Apostoła do Tymoteusza

Ty, o człowiecze Boży, podążaj za sprawiedliwością, pobożnością, wiarą, miłością, wytrwałością, łagodnością. Walcz w dobrych zawodach o wiarę, zdobądź życie wieczne: do niego zostałeś powołany i o nim złożyłeś dobre wyznanie wobec wielu świadków.
Nakazuję w obliczu Boga, który ożywia wszystko, i Chrystusa Jezusa, Tego, który złożył dobre wyznanie za Poncjusza Piłata, ażebyś zachował przykazanie nieskalane, bez zarzutu aż do objawienia się naszego Pana, Jezusa Chrystusa. Ukaże je we właściwym czasie błogosławiony i jedyny Władca, Król królujących i Pan panujących, jedyny, mający nieśmiertelność, który zamieszkuje światłość niedostępną, którego żaden z ludzi nie widział ani nie może zobaczyć: Jemu cześć i moc wiekuista. Amen.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (2 Kor 8, 9) [c1]Aklamacja:[/c1] Alleluja, alleluja, alleluja.

Jezus Chrystus, będąc bogaty,

dla was stał się ubogim,

aby was swoim ubóstwem ubogacić. [c1]Aklamacja:[/c1] Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Łk 16, 19-31)
Bogacz z przypowieści Jezusa jest przykładem człowieka, którego całkowicie zaślepiło bogactwo. Żyjąc w przepychu, spędzając dni na ciągłym ucztowaniu i zabawach, nie interesuje się otaczającym go światem. Jezus potępia nie tyle jego bogactwo, ile tę postawę obojętności na nędzę żebraka leżącego u bram jego pałacu. Do królestwa Bożego bowiem nie może wejść ten, kto swe serce zamknął na drugiego człowieka i jego niedolę.

Słowa Ewangelii według świętego Łukasza

«Żył pewien człowiek bogaty, który ubierał się w purpurę i bisior i dzień w dzień świetnie się bawił. U bramy jego pałacu leżał żebrak okryty wrzodami, imieniem Łazarz. Pragnął on nasycić się odpadkami ze stołu bogacza; nadto i psy przychodziły i lizały jego wrzody. Umarł żebrak i aniołowie zanieśli go na łono Abrahama. Umarł także bogacz i został pogrzebany.
Gdy w Otchłani, pogrążony w mękach, podniósł oczy, ujrzał z daleka Abrahama i Łazarza na jego łonie. I zawołał: „Ojcze Abrahamie, ulituj się nade mną i poślij Łazarza; niech koniec swego palca umoczy w wodzie i ochłodzi mój język, bo strasznie cierpię w tym płomieniu”.
Lecz Abraham odrzekł: „Wspomnij, synu, że za życia otrzymałeś swoje dobra, a Łazarz przeciwnie, niedolę; teraz on tu doznaje pociechy, a ty męki cierpisz. A prócz tego między nami a wami zionie ogromna przepaść, tak że nikt, choćby chciał, stąd do was przejść nie może ani stamtąd do nas się przedostać”.
Tamten rzekł: „Proszę cię więc, ojcze, poślij go do domu mojego ojca. Mam bowiem pięciu braci: niech ich przestrzeże, żeby i oni nie przyszli na to miejsce męki”.
Lecz Abraham odparł: „Mają Mojżesza i Proroków, niechże ich słuchają”. „Nie, ojcze Abrahamie, lecz gdyby kto z umarłych poszedł do nich, to się nawrócą”.
Odpowiedział mu: „Jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to choćby kto z umarłych powstał, nie uwierzą”».